Włos w kawie

[Marcin Sztelak]

Za ścianą mieszkają poeci z ubiegłego
tysiąclecia. Szepczą wiersze zakłócając
poranne rytuały.

Więc dzień przysypia z dogasającym papierosem,
tylko wytarte elegie zakłócają cisze.
Nawet nie można otworzyć okien, na płotach
czają się wrony.

Żądne uniesień. Moja poduszka ze sztucznego
pierza oddycha spazmatycznie.
W lodówce schładzam pięści nabrzmiałe
od walenia. W piersi.

Podobno jędrne, ale pozostają tylko sny
z podtekstem. A sąsiedzi dochodzą
do puenty.

Pora wstawać, utopić smutki
w porcelicie. Sparzyć usta, przeklinając
wersy w nierównym rytmie.

Później już wszystko jedno,
skoro za ścianą nieśmiertelność.

[eka]

Charakterystyczna dla Twej poezji niemoc, bezradność, szarość. Z odrobiną ironii i oceanem dystansu z nierozumienia woli życia.
W drugim wersie brak przecinka przed imiesłowem, ale to drobiazg.

[Adela]

Dla mnie to niesamowity wiersz, swietne metafory. Samotnosc, bezradnosc - prawdziwa, namacalna.
Zabieram caly z soba:)
Pozdrawiam,
A.