dust

[Gloinnen]

słowa z dwóch różnych jam
już nigdy się nie zmieszają

moje porywa w górę
wąskim gardłem
pyłowy diabełek

twoje snują się przy ziemi
całą szerokością
pustyni

z oazy pozostało tylko
grzechotanie wężowego ogona
na studziennym dnie

jej obraz do samej granicy rozproszeń
uniosły w nocny chłód
niezliczone ziarna piasku



____________________
Glo.

[Qń Który Pisze]

kiedy opadnie diabelski kurz
i szatan przestanie zamiatać ogonem
przyjdzie wędrowiec spragniony
i wykopie na pustyni oazę.
zasadzi nowe drzewa i każe usiąść
na nich pięknym ptakom.
niebo odsłoni spojrzeniem
i z wszechobecnego kurzu
stworzy nowy obraz.
z tych samych ziarenek piasku
poukłada nowy porządek
i napoi słowem nieznanym
ludzkim stworzeniom.

co w pył się obraca
z pyłu powstaje ponownie.
podobnie jak słowo
które zawsze szuka
drugiego słowa.

[Gloinnen]

co w pył się obraca
z pyłu powstaje ponownie.
podobnie jak słowo
które zawsze szuka
drugiego słowa.

Ładne. Dzięki, Qniu.

[Qń Który Pisze]

jestem wszędzie tam, gdzie strapiona dusza pięknymi słowami wychodzi na szaniec
poetyckiego niepokoju.
Właśnie tam ukrywa się najczęściej moje niepokorne natchnienie.

[eka]

Niebo i ziemia.
Trudno się spotkać w rozproszeniach.
Te metaforyczne porównania są tak sugestywne.

[Gloinnen]

Eko, zwróć też uwagę na możliwość zabawy układem słów.
Wiersze zazwyczaj są wąskie i długie - przybierając kształt trąby (w tym wypadku - pyłowej).
Zwykły tekst szeroko rozciąga się na stronie.

Ja wiem, że to szalone tłumaczenie w stylu nie powiem kogo, ale... wyobraźnia czasem lubi się bawić.

[eka]

zwróć też uwagę na możliwość zabawy układem słów.

A fakt...

Poezja figuratywna, kiedyś coś takiego popełniłam - dym z ogniska, ale chyba nikt nie załapał, bardziej zobaczono kształt pomykającego węża.