dziupla

[Adela]

w poprzednim wcieleniu byłam kałużą, którą omijali ludzie.
zniknęłam, gdy przyszła odwilż.
byłam też kobietą pracującą w polu,
do dziś bolą mnie plecy w okolicy nerek.

widziałam miasto, którego już nie ma.
widziałam je oczami chłopca w dziurawych butach.
płaczę łzami matki, czekającej setki lat na powrót syna.

urodziłam się za późno i za wcześnie,
a przez ściany przechodzą żarty - puk puk! - kto tam?
nie ma żadnej pewności, kim jestem i kim byłam,
w której dziupli ukryła się moja dusza?

[eka]

O reinkarnacji. Niełatwa sprawa: ustalić wiodącą świadomość, prawda?

Jak dla mnie, trochę za dużo prozatorskiego oddechu w tym zapisie.

[Patka]

Mnie sprozaizowanie wiersza nie przeszkadza. Bardziej mnie razi dziwaczna interpunkcja, choć w sumie w dzisiejszej poezji to bardzo częste, że kropki stawia się gdzie chce i po nich wielkie litery. Jeszcze mogę na to przymknąć oko, ale to:

kto tam?”.

nie, nie i jeszcze raz nie. Pytajnik wystarczy. Nie jestem nawet pewna, czy taki zapis jest poprawny. Stawianie znaków przy cudzysłowie jest bardzo skomplikowane.

Wiersz do mnie specjalnie nie trafia, niczego nowego w nim nie widzę. Szkoda, bo początek zachęcał.

Pozdrawiam
Patka

[eka]

a przez ściany przechodzą żarty „- puk puk! - kto tam?”.

a przez ściany przechodzą żarty - puk puk! - kto tam?

Może tak?

[Adela]

Patko, dziękuję za uwagę, eko dziękuję za sugestię.
Wiersz „prozowaty”, wierszem również może być.
Jeśli jednak jego treść nie trafia do czytelnika, niestety nic z tym nie mogę zrobić. Może następnym razem;)
Dziękuję za zdanie i kłaniam się obu Paniom.
A.