Aranae

[alchemik]

Przemykam ze strychu do piwnicy ostrożnie,
pomiędzy framugami, wzdłuż pęknięć ścian
jasnego świata, gdzie życie warte zmrużonych oczu,
przeliczanych w nominałach skompromitowanych idei.

Wzrok zawieszony na techno-magicznym krysztale,
sączącym kolejne śmierci i lekarstwa na katar.
Sto pięćdziesiąt ofiar na campusie studenckim
gdzieś w Afryce, a tu muszę uważać na but Damoklesa.

Lubię zabijać codziennie, robię to z pragnieniami.
Snuję, splatam w sieci przygotowane dla kolejnych
ofiar, składanych bóstwu pragmatyzmu i głodu.
Wysysam marzenia jak słodkie, brzęczące muchy.


J.E.S.

[Ewa Włodek]

Względem tytułu: pająk? To raczej - Arachne, ale pewnie się czepiam bez sensu...
A względem wiersza - bardzo fajna pierwsza fraza z tym przemykaniem peela ze strychu do piwnicy, szczególnie, gdy się uwzględni Jungowskie "tłumaczenie" ich istoty w naszej, ludzkiej psychice. No i pierwsza fraza ostatniej cząstki - z tym codziennym zabijaniem...
Summa summarum - ciekawy człek z tego peela...

z życzeniem najlepszych Świąt i uśmiechem...
Ewa

[alchemik]

Wzgledem tytułu, aranae oznacza dokładnie pająki.

[Alek Osiński]

Ciekawe, ale czwartego wersu bym się zdecydowanie pozbył,
sprowadzając relację do autentycznej animizacji,
bez dotyku idei, która akurat ze swojej strony
niewiele ma chyba tutaj do roboty...

[alchemik]

Tu bym się nie zgodził. Dla peela bezpośrednio może nie, ale dla świata, w którym jest zanurzony, to właśnie te idee wyznaczają uporządkowany chaos bezsensu i pośredniego oddziaływania zatrutą informacją.