bez tytułu

[Adela]

Cisza pęka mi w dłoniach.
Puste łóżko bywa okrutne.
Przyjdź.
W szkatułce po babci schowałam trzy rozpięte guziki.

Wszystko ci opowiem, łapiąc szybko oddech
zdejmę sukienkę w grochy.

Kobiety w moim wieku chodzą na wywiadówki,
gdy zawieje wiatr, puszczają latawce

moje niebo puste

[eka]

Niebo puste... bez tytułu.
Przejmujący, choć tak oszczędny w słowach, obraz samotności.
Metafora rozpiętych guzików - cymes.

Tylko jedno warsztatowe pytanie:

gdy zawieje wiatr, puszczają latawce

moje niebo puste

dlaczego brak interpunkcji w ostatnim wersie?

A wiersz b. na mnie podziałał.

[Alek Osiński]

Cisza pęka mi w dłoniach.
Puste łóżko bywa okrutne.
Przyjdź.
W szkatułce po babci schowałam trzy rozpięte guziki.

Wszystko ci opowiem, łapiąc szybko oddech
zdejmę sukienkę w grochy.

Kobiety w moim wieku chodzą na wywiadówki,
gdy zawieje wiatr, puszczają latawce

moje niebo puste

trochę to ciut porozrywane
jak dla mnie, pozwoliłem sobie
przeczytać inaczej na prywatny użytek

...........................

Cisza pęka mi w dłoniach; cóż
Puste łóżko bywa okrutne, przyjdź jednak.
W szkatułce po babci schowałam trzy

rozpięte guziki. i wszystko ci opowiem,
łapiąc oddech, albo zdejmując sukienkę.
Kobiety w moim wieku chodzą

na wywiadówki, gdy tylko zawieje wiatr,
puszczają latawce, zostawiając
moje niebo puste od zawsze[/quote]

[Gloinnen]

Puste łóżko/puste niebo - pomyśl, jak zastąpić powtórzenie, podobnie jak podwójny zaimek (w moim wieku/moje niebo).

Zresztą w ogóle nie przemawia do mnie taka kawa na ławę. Syndrom pustego łóżka i pustego nieba wydaje mi się dość oczywisty. O wiele mocniej przemawia cisza pękająca w dłoniach, guziki w szkatułce, chodzenie na wywiadówki (jako wyobrażenie macierzyństwa).
Latawce, to nie tylko czas spędzony z własnym dzieckiem, ale pogodzenie się z dzieckiem, które mieszka wewnątrz peelki. Rozpaczliwie wołającym o miłość.
Jakby szczęśliwe życie było spełnieniem dziecinnych marzeń. I de facto, najczęściej w nich pozostaje, jak pamiątka w babcinym puzderku.

Pozdrawiam,


Glo.

[Adela]

Eko,
Bardzo dziękuję za wskazówki. Racja, należałoby popoprawiać to i owo.
Kłaniam się,
A.

[Ewa Włodek]

przesłanie wiersza - oczywiste, nastrój - można nazwać przejmującym, jak każde słowo o dojmującej samotności. Cisza pękająca w dłoniach i trzy rozpięte guziki w szkatułce po babci - najbardziej mi się spodobały...

pozdrawiam z uśmiechem..
Ewa