Pościel nam pachnące łąki

[eka]

Tak, tak! Czas gotowy do lotu.
Światło. Powroty. Czułe śmierci
tęsknoty.

Cierpliwie pochylana dłoniom krawędź snu.
Słodkie pamiętanie, piach i
opadanie.

Łagodniejące w ziarnach – zabierz,
rozjaśniaj, kołysz wszystkiego
rozdanie.

[Lucile]

Dzień dobry Eko,
nie wiem, czy dobrze odczytuję intencje Twojego wiersza, który na początku nowego tygodnia przykuł moją uwagę, spowodował uśmiech i refleksję. Kluczem do jego zrozumienia, takiego wprost i "najpierwszego" - przynajmniej dla mnie - jest tytuł i końcowa strofa, a na dodatek stanowią bardzo ładną klamrę:

Łagodniejące w ziarnach – zabierz,
rozjaśniaj, kołysz wszystkiego
rozdanie.

pachnące łąki łagodniejące w ziarnach i jeszcze prośba o ich pościelenie. Piękny opis początku "wszystkiego" w naturze ludzi i przyrody. No cóż wiosna! Pora budzenia, przywoływania miłości, zasiewu i oczekiwania na "ziarno" -

Tak, tak! Czas gotowy do lotu.
Światło. Powroty. Czułe śmierci
tęsknoty.

trochę zdeprymowały mnie te czułe śmierci tęsknoty , ale natychmiast wytłumaczyłam je sobie po swojemu - nie każde zasiane ziarno wzejdzie, nie każda, nawet najpiękniejsza "iluminacja tęsknoty" zaowocuje związkiem i jego przetrwaniem. Pomimo słowa "śmierć" nie czuję tu rozpaczy, straty, a nawet zawodu.
Środkowa strofa

Cierpliwie pochylana dłoniom krawędź snu.
Słodkie pamiętanie, piach i
opadanie.

to czuły i czysty opis miłości - siewcy życia - ludzie i ich namiętności umiejętnie i tak zgrabnie wpisani w nieustanny cykl przyrody - koło życia. Podoba mi się

Miłego, słonecznego tygodnia Eko
Lu.

[Napoleon North]

Ave

To nie wiersz dla alergików
te łąki bywają pylące
ot sedno sprawy

Ładny

[Gloinnen]

Ja ten wiersz bardziej "odczuwam", niż potrafię wytłumaczyć przy pomocy słów.
Pomyślałam sobie o roztopieniu się duszy w przyrodzie, jako przeciwieństwo odczuwania jednostkowego. "Ego" jest podatne na emocje, na poruszenia wywołane wydarzeniami ziemskimi. W naturę człowieka wpisane jest - odczuwanie. Z kolei u Ciebie wyczytałam pragnienie powrotu do stanu, w którym "czujący" pierwiastek ulega rozproszeniu w naturze, staje się integralną częścią tego, za czym tęskni - uwięziony w człowieku.

Cierpliwie pochylana dłoniom krawędź snu.
Słodkie pamiętanie, piach i
opadanie.

Piękny obraz.

Pozdrawiam,


Glo.

[Fałszerz komunikatów]

Prośba o miękkie lądowanie, łagodny finisz naszej ziemskiej podróży. Ciekawie łączysz przemiany zachodzące w przyrodzie, elementy mechaniczne, dzięki którym żyjemy i filozofię naszego życia na ziemi, które ulega przemianom i jest nieustanną podróżą.
Opadanie łagodniejące w ziarnach kojarzy mi się z rekompensatą przemijania, poprzez życie po życiu i nieprzerwanie łączy się z bezpiecznym powrotem do źródeł, na metaforyczną łąkę.
Myślę, że w wierszu jest zawarta rozmowa z tym, który daje nam możliwość tu, na Ziemi, podróżować. I fascynacja tym, co nas czeka po miękkim lądowaniu, z równoczesną prośbą o znośne cierpienie.

[anastazja]

Cierpliwie pochylana dłoniom krawędź snu.

Przy takich słowach lubię milczeć...ale cudne!

[Podróżniczka]

Eka, czytając Twoje wersy zaczęłam odczuwać delikatne kołysanie i dziwny niedosyt . Pięknie!

Pozdrawiam

[eka]

Witaj, Lu.

spowodował uśmiech

I o to chodziło.

trochę zdeprymowały mnie te czułe śmierci tęsknoty

Ale przed czułymi śmierciami tęsknoty są umieszczone - powroty. Kiedy kończy się (umiera) tęsknota rozdzielonych?

to czuły i czysty opis miłości -

Dzięki, Lucile, za wnikliwy komentarz.

Ave

To nie wiersz dla alergików
te łąki bywają pylące
ot sedno sprawy

Ładny

Dziękuję. Pozdrawiam, Napoleonie.

wyczytałam pragnienie powrotu do stanu, w którym "czujący" pierwiastek ulega rozproszeniu w naturze, staje się integralną częścią tego, za czym tęskni - uwięziony w człowieku.

Dziękuję.
Bardzo ciekawy i "czujący tekst" - komentarz, Glo. Tak, rozdawanie wszystkiego może być właśnie tak odebrane.

łagodny finisz naszej ziemskiej podróży.

Dokładnie. Dzięki Piotrek.

Anastazjo, cieszę się
Podróżniczko - naprawdę? Kołysze? Dzięki za podzielenie się odczuciem.

[lczerwosz]

Melodia jest choć biały. I proste rymy, ale zawartość wymagająca.

Słodkie pamiętanie, piach i
opadanie.

No pogrzeb, ale wcale nie żal, już nie będę wyjaśniać, inni napisali.
Nigdy nie byłem wymagający, nie potrzebowałem ładnego, wygodnego posłania do snu podobnie i eleganckiego nakrycia do stołu. Mogłem w barłogu i na gazecie. Ale im dłużej żyję, tym bardziej rozumiem, czuję tę przyjemność, no luksus. Na noc poślubną albo ostatnią. I odlot z samego środka przyjęcia. Na nową drogę (życia).

[eka]

Powrót z łąki na... łąki.
Leszku, gdzie ten luksus dostrzegłeś?


Pozdrawiam.