Jego wola

[Michał76]

przy ślepym dnie
kłębka ulic
w szkle
zgubiony wzrok i wątek

wśród wiecznego lodu ścian
uwierzyć może

pozostanie obcy
w coraz bardziej
wypełniających go przestrzeniach

[eka]

Mam wrażenie, że bohaterem jest ktoś uzależniony od alkoholu.
Ślepe dno kłębka ulic - bez przymiotnika. Metafora chyba wtedy lepiej by trafiała emocją.
Zdecydowanie - tudzież - do usunięcia, przysłówek charakterystyczny dla mowy prozy, podtrzymywania wywodu.
Najlepsza ostatnia cząstka, bo rosnące w bohaterze przestrzenie są niepokojące i mogą być dwojako odczytane. Jako pustki i rejony coraz bardziej oddalające go od innych.
Pozdrawiam.

[Michał76]

Eko, dziękuję za komentarz. Rzeczywiście, "tudzież" niezbyt pasowało.
Pozdrawiam.

[lczerwosz]

przy ślepym dnie
kłębka ulic

- ja bym sugerował nie nawarstwiać określeń: dno kłębka ulic, nawet metaforycznie kłębek nie ma dna. Może nie przy dnie a na dnie:
na ślepym dnie
kłębek ulic

w szkle
zgubiony wzrok i wątek

Może dookreślić szkło. Jakie ono jest?
w mętnym szkle
zgubiony wątek

wśród wiecznego lodu ścian
uwierzyć może

pozostanie obcy

W co? Że pozostanie obcy. Tak.
Natomiast wieczny lód ścian, jak wyżej, za dużo dopełnień. Lód ścian, czy ściana lodu. Nie ożywasz przecinków, a z zapisu nie wynika, że mogłoby być np.:
wśród wiecznego lodu, wśród ścian - chodzi mi o znaczenie, nie o brzmienie.
Wieczny lód - zapewne skojarzenie z zimną wódką i jednocześnie chłodem uczuciowym, jasne.

w coraz bardziej
wypełniających go przestrzeniach

Czytam, jak Eka, jednak wypełnianie przestrzeni jest pozytywne, to zapełnianie pustki. Czyli trzeba by inaczej to zapisać, aby pokazać powstające a niezapełnione przestrzenie.
Tytuł "jego wola" czy "Jego wola". Czy podmiotu lirycznego czy Boga?

[Michał76]

Przemyślę Twoje sugestie. Może uzupełnię znaki interpunkcyjne, z których zrezygnowałem w celu uzyskania pewnej dwuznaczności treści.
Zarówno "Jego wola" jak i "jego wola" są tutaj właściwe oraz niepewność pomiędzy nimi zamierzona. Ten wiersz miał być moją refleksją na temat wolnej woli człowieka (uwierzy w nią - w własną wolę). Z jednej strony chcielibyśmy w nią wierzyć a z drugiej zaglądamy "w szklaną kulę", zakładając, że wszystko dzieje się wobec boskiego planu, który zdaniem ludzi wierzących dał nam przecież wolną wolę. Trochę to wszystko zagmatwane, co chciałem oddać w tych kilku słowach.
W tym celu na pierwszym planie umieściłem zmagającego się z własną słabością, uzależnieniem, czyli człowieka o ograniczonej odpowiedzialności za własne czyny, peela. Nie wiem jednak, czy udało mi się przekazać coś więcej, czyli nakłonić do spojrzenia w szerszym kontekście - "kłębek ulic" jako pogmatwane życie, niedostrzeganie wyjścia, może właśnie znalezienie się już na dnie, na końcu, kiedy to wszystkie drogi i nadzieje" okazały się ślepą uliczką.
Ale też szukanie "przyczyny wszystkiego" - przede wszystkim losu, który zdaje się być ślepy, u początku wszystkich ulic.
Pozdrawiam.

[żakote]

Autokomentarze wydają się być lepsze od własnych wierszy.