wiosna Judyty

[Bożena]

ostrożnie uchyliła drzwi
na wybujałą zieleń
skrupulatnie zliczyła młode listki na brzozie
posadzonej zeszłej wiosny

za nic nie odda odzyskanej jasności
myślenia choć polały się łzy a ból
wywiercał dziury
w najmniej oczekiwanych miejscach

zmieniła świat zamglonych szyb
zamykając za sobą drzwi
_________________

[Gloinnen]

Myślę, że istotą tego tekstu jest niemożność uwolnienia się od przeszłości.
Nawet, jeśli z wiosną przychodzi "nowe" - pozostają wspomnienia, palące rany.
Często też człowiek wcale nie chce do końca wyrzucić z siebie rzeczy minionych. Nawet, jeśli są one źródłem cierpienia.

U Ciebie odczytuję walkę z demonami, które wciąż nie pozwalają się wyrzucić z pamięci. Wiosenna odnowa nie zmienia faktu, że coś w duszy uwiera. Prawdziwe pogodzenie nastąpi wówczas, gdy peelka będzie miała tę jasność myślenia nie tylko patrząc, przed siebie, ale i za siebie też. Ze spokojem.

Pozdrawiam,


Glo.

[Alek Osiński]

"zamykając za sobą drzwi"

to by raczej sugerowało pozbycie się przeszłości
definitywnie, chociaż faktycznie w podtekście
podsiąka wątpliwość - czy to jest w ogóle możliwe,
poza przypadkami jej "utraty", czyli amnezji
wydaje mi się raczej niemożliwe, a więc jednak
trzeba sobie jakoś z nią ułożyć życie...

Pozdrawiam

[Podróżniczka]

Twój wiersz w pełni do mnie przemówił . Dobra puenta. Dla mnie definitywnie przeszłość z "zamglonymi oknami" zakończona przez zamknięcie drzwi. Świetny wiersz.
Pozdrawiam

[Henryk VIII]

No tak, rozliczanie przeszłości, czy raczej niezgoda na jej odchodzenie jest tu bardo wyraźne. Piszesz:ostrożnie uchyliła drzwi
na wybujałą zieleń
skrupulatnie zliczyła młode listki na brzozie
posadzonej zeszłej wiosny"
Ale jest także akcent goryczy: "za nic nie odda odzyskanej jasności
myślenia " --- jeśli się musi mocować, walczyć , to nie bez powodu --- to raz. Ponadto podmiot liryczny sam przyznaje , że polały się łzy.
Zakończenie jest refleksją i klamrą. Tak, Bożenko, i do mnie również przemówił Twój wiersz

[Bożena]

[/quote]

Twój wiersz w pełni do mnie przemówił . Dobra puenta.

- Podróżniczko- jeśli przemówił- to super- dziękuję i pozdrawiam

Ponadto podmiot liryczny sam przyznaje , że polały się łzy.
Zakończenie jest refleksją i klamrą. Tak, Bożenko, i do mnie również przemówił Twój wiersz

- H8 cieszę się i ślę serdeczności

[Bożena]

"zamykając za sobą drzwi"

to by raczej sugerowało pozbycie się przeszłości
definitywnie,

- Alku- masz rację choć w pamięci pozostało co nieco- pozdrawiam

U Ciebie odczytuję walkę z demonami, które wciąż nie pozwalają się wyrzucić z pamięci.

- Glo- zgadza się - dziękuję za odwiedziny i komentarz- pozdrawiam serdecznie

[anastazja]

Wszyscy mamy jakieś demony, które staramy się zamknąć za drzwiami. Świetny tytuł. Super wiersz.

[Fałszerz komunikatów]

Peelka wreszcie pozbyła się traumy, wychodząc naprzeciw demonom z przeszłości.
Myślę, że po macoszemu potraktowałaś symbol brzozy, który z pewnością ważny, znika zaraz po strofie o niej mówiącej.
I trochę taki słowotok wyszedł - dużo ozdobników, z których części można byłoby zrezygnować.
W ostatniej strofie coś jest nie tak z czasem. Może warto byłoby zmienić czasownik "zamieniła" na "zmieni"?