Conversatio morum

[Lucile]

W jednym z eremów w Montserrat
Czarna Madonna ma
zamknięte oczy - symbol milczenia.

Wspinam się po słowach, uparcie
nie wierząc w ich sens.
Ścigają mnie twarde, kanciaste.
Już wiem, że nie zdążę.
Pochłonie mnie
lawinisko. I jeszcze twój krzyk.
Nie patrz tak!

Oczy mogą narobić wiele
hałasu - nie wiedziałeś?

Nigdzie indziej poza własnym Montserrat nie znajdzie człowiek szczęścia i spokoju. J.W. Goethe

[Henryk VIII]

Bardzo dobrze. Pozwól, że później jeszcze dogłębniej się wypowiem - tu nie ma żartów. Tu pomyśleć należy, albowiem to
temat godzien schylenia głowy...

[Fałszerz komunikatów]

Oczy potrafią mówić. Na podobnej zasadzie funkcjonuje całe nasze ciało - jako tuba naszych zamierzeń.
A oczy świętych mają wielką moc.
Świetnie stopniujesz dynamikę w tym wierszu

Pochłonie mnie
lawinisko.
I jeszcze twój krzyk. Nie patrz tak!

Zmieniłbym tu nieco wersyfikację na:
Pochłonie mnie
lawinisko. I jeszcze twój krzyk.
Nie patrz tak!

A można wiedzieć co oznacza tytuł?

[Lucile]

Dzień dobry Henryku Ósmy i Fałszerzu komunikatów,

dziękuję za niedzielne odwiedziny, czym mogę ugościć: a już z pewnością

Fałszerzu, jak widzisz spodobała mi się Twoja poprawka i od razu ją wprowadziłam, dziękuję

Świetnie stopniujesz dynamikę w tym wierszu

miło czyta się takie słowa, tym bardziej, ze ostatnio - moja osobista - "poetycka wena" poszła sobie na urlop.
Mam tylko nadzieję, że nie bezterminowy

Wasza Wysokość,
cierpliwie, aliści z pewną - aczkolwiek skrywaną - nieśmiałością, poczekam na królewskie słowa

Szanowni Panowie - proszę przyjąć słoneczne pozdrowienia
od Lucile

P.S.
Conversatio morum - to 58 Reguła św. Benedykta - dotycząca wierności życia klasztornego. To również jeden z zakonnych ślubów przyjęcia obyczajów monastycznych, czyli w konsekwencji - przemiany własnego zachowania i rozwoju duchowego.

[Fałszerz komunikatów]

Nie pozostaje mi nic innego jak wyrazić radość z powodu tego, że Ci pomogłem w tym, by wiersz był jeszcze lepszy
I ja wracam z piwem, winem i kawką Uśmiech był już wcześniej
Dzięki za wyjaśnienie tytułu. Jak rozumiem, jest to określenie Czarnej Madonny

[Lucile]

Jak mówi legenda, figurę Czarnej Madonny wyrzeźbił św. Łukasz, a św. Piotr pozostawił ją w grocie w masywie gór Montserrat w Katalonii (grota została wcześniej przygotowana przez anioły). Legenda mówi również, że w miejscu odnalezienia figurki ( po najeździe muzułmańskim figura zniknęła na wiele lat) Parsifal odnalazł tu św. Graala. W X wieku benedyktyni wybudowali na górze klasztor, a cudowna figura stała się celem pielgrzymek z całej Europy. Co ciekawe - Czarna Madonna - nie miała ciemnej twarzy od początku. To figura polichromowana. Do jej pomalowania używano farby - bieli ołowiowej, lub cynkowej. W ciągu stuleci, od płomienia tysięcy palonych przed nią świec - następowało stopniowe utlenienie składników farby. I tak Madonna stała się "Czarną Madonną".
Interesujące jest to (i ten fakt był pierwotnym asumptem do powstania tego wiersza, chociaż - nie tylko to), że w jednym z eremów, znajdujących się w pobliżu klasztoru, znajduje się kopia figury Czarnej Madonny. Jedyna różnica - pomiędzy tą rzeźba a oryginałem - to oczy. Oryginalna ma je otwarte - od wieków spogląda na odwiedzający ją tłum pielgrzymów. Ta w eremie natomiast zamknięte - własnie symbol milczenia.
Fałszerzu, mam nadzieję, że choć w części zaspokoiłam Twoją ciekawość

[Fałszerz komunikatów]

Dzięki Tobie dowiaduję się wiele ciekawostek, o których pewnie nigdy bym się nie dowiedział. Dzięki za poszerzanie mej wiedzy, lubię ten stan

[Qń Który Pisze]

Ha, ciekawa materia natchnienia i kompilacja wyobraźni z jej subtelną nieuchwytnością. Udało się znakomicie wydobyć piękno milczenia przy zamkniętych oczach.
Zawsze uważałem, że rozmowa oczu, to rozmowa myśli, podczas której na ustach układają się niewypowiedziane słowa i tworzą pewnego rodzaju aureolę twarzy, z której nieliczni mogą wszystko wyczytać, a po przeczytaniu wysyłają podobne myśli oczami i uzyskują natychmiast odpowiedź. Też przy pomocy oczu i kilkudziesięciu mięśni twarzy. Tak rozmawiają ze sobą kompatybilne dusze, które dźwiękiem boją się spłoszyć magiczne momenty deszyfrowania myśli. Misterium, które na długo zostaje w pamięci. Enigma, którą spijają nieliczni. To preludium do dalszych odsłon, które nie są w stanie zamknąć ust przed natłokiem myśli i wtedy można słowem dokonać wszystkiego, czego chciały oczy.
Bardzo ładnie u Ciebie, Lucile

[Lucile]

Qniu, och Qniu, jakże pięknie skomentowałeś tych kilka wersów mojego tekstu, dziękuję
Nie tylko pięknie, ale i - prawdziwie, delikatnie, subtelnie oraz z wyczuciem - jakbyś czytał, co ukryte pod zamkniętymi powiekami.
Nie znałam Cię z tej strony (oczywiście z zastrzeżeniem, na ile kogoś można poznać, czytając jego wiersze).
Tu, nie cwałujesz zuchwale, donośnie stukając nowiutkimi podkowami, władczo rżąc, a dorodną, rozwianą grzywą roztaczając
swój urok i czar
U takiego wyciszonego, refleksyjnego Qnia... bardzo ładnie, więc Twoje zdrowie

Serdeczności ślę
Lucile

[Gloinnen]

Właściwie wobec tego, że przedmówcy już wiele powiedzieli na temat wiersza, a Autorka wyjaśniła, co miała na myśli - ja zwrócę uwagę tylko na niezwykle ciekawą metaforę, która sama w sobie jest zamkniętym obrazem, który zdecydowanie przerasta wiersz swoim znaczeniem i głębią.

Oczy mogą narobić wiele
hałasu

Inspirujące i pozwalające na szereg uniwersalnych refleksji.


Glo.