Ptasie godziny

[Alek Osiński]

Możliwe, że ofiarowane od serca faktycznie stoją
dłużej, tłumiąc jaskrawymi kolorami migotanie
przedsionków. W głębi kielichów odrywają się
już jednak skrzepy. Dokładnie, według wskazań

sennika. Nie chodzi tylko o piękno lecz także rytmikę,
która w rozproszone światy wprowadza jak na białą
salę, pod rękę, i zegary na których każdą godzinę
znaczy inny ptak, podrywają się do lotu.

Nie można rozróżnić ich głosów, ale wcale się tym
nie przejmują, opuszczając niewygodne wątki
jak orzechy z wysoka. Początek i koniec - dwie
strony notatnika, z których słowa dążą do siebie

niezłomnie, aż po grzbiecie przechodzi dreszcz i obraz
znika. Ostatecznie, to nigdy nie zamknięte sprawy.

[eka]

Świetne. Że też tak metaforycznie umiesz czytelnika poprowadzić. Zazdroszczę, Alku.
Ptasie godziny, naznaczone ważnością dziania się, które wspominamy w specyficzny sposób, jak wyostrzone, najważniejsze zakamarki duszy.
To wypreparowany, sensowny świat. Sedno wywołujące dreszcz.

[em_]

Jak zwykle, jest co poczytać

[Alek Osiński]

Dzięki Wam za zajrzenie

[Henryk VIII]

Witaj,
wiersz świetny od początku do końca. Piszesz" W głębi kielichów odrywają się
już jednak skrzepy. Dokładnie, według wskazań

sennika. Nie chodzi tylko o piękno lecz także rytmikę,
która w rozproszone światy wprowadza jak na białą
salę, pod rękę, i zegary na których każdą godzinę
znaczy inny ptak, " - super, to mój ulubiony fragment, ale wiersz podoba mi się w całości

[pietrek]

Bardzo bardzo

[Alek Osiński]

Dzięki za czytanie

[Adela]

To ładny wiersz, płynie sobie w czasie:)
Może w puencie lepiej: to nie są zamknięte sprawy.
A.