Bajka o królewiczu Tadeuszku

[tabakiera]

Tak daleko, że nie wiem za iloma morzami,
(statek tam nie dopłynie, samolot nie doleci),
mieszkał tata – Król Wielki, jego żona - Królowa
i książęta prześliczni – ich dzieci.

Jeden z książąt na imię miał dane Teodor,
rosły był i silniejszy od króla.
Biegał, skakał do woli, jeździł konno, boksował,
tańczył, śmigał na nartach i hulał.

Drugi książę, Tadeusz, nieustannie chorował,
blady był, ciągle brakło mu siły.
Jak mu pomóc rodzice, mędrcy i damy dworu
przez rok cały codziennie radziły.

No i doszli do wniosku, że na niemoc Tadzika
sposób tylko jest jeden na świecie:
do szpitala, gdzie lekarz, pielęgniarki przemiłe
trzeba zawieść koniecznie to dziecię.

I pojechał tam książę, lekarz go dobrze zbadał,
czarodziejskie zaklęcie ułożył,
jakieś małe cukierki, syrop, kilka bandaży
oraz różdżkę przed Tadziem położył.

Różdżka tańczyć zaczęła w dłoniach przemiłej pani,
nagle rączki Tadzika dotyka…
Poczuł chłopiec ukłucie, po nim wielka choroba
z jego ciałka powoli umyka.

Zanim książę wyzdrowiał, trochę czasu potrwało,
ale warto w szpitalu być było.
Teraz za to pochwalić się może dzielnością
oraz wielką tężyzną i siłą.

Morał z tego jest taki (morał z bajki być musi,
wiedzą o tym i dzieci, i mamy):
nie ma co bać się wcale żadnych badań w szpitalu,
bo tam zdrowia i sił nabieramy.

[lczerwosz]

wiesz, przeczytałem, ten wierszyk jest dla dzieci. Stale miałem jednak zadzieję, że akcja skręci w stronę dla dorosłych, spróbuj.

[alchemik]

Nazwę ten wiersz uroczą bajeczką rodzinną.

Z tematu wątku Miłe złego początki wnioskuję autorko, że swoją przygodę z pisaniem rozpoczęłaś na rodzinne zapotrzebowanie.
W każdej rodzinie spotyka się albo Tadka Niejadka, albo śmiertelnie przerażoną białym kitlem córeczkę.
A może to zapotrzebowanie pedagogiczne?
Chwała pedagogom i terapeutom,. którzy sami tworzą lekarstwa dla dzieci, posiłkując się bajkami.
Jeżeli ta urocza bajeczka z morałem była miłym początkiem, to chyba niezłego.

Zaciekawiłaś mnie i chciałbym zobaczyć jak bardzo na złą drogę wyprowadziła Cię poezja.

Oczekuję więc czegoś ambitnego inaczej.

[tabakiera]

Dla dorosłych to by skręcił w stronę dość niebezpieczną, bo ja mam ku temu tendencję.
Tak, napisany był dla dziecka. Które było chorowite i bało się lekarzy. Spełnił swoją rolę, wywołał uśmiech.
Nad tym tekstem to by trzeba popracować, to może by i coś z niego było.
Ale jest przeznaczony raczej na złom.
Sama nie wiem, dlaczego postanowiłam pokazać.

Dzięki, że wpadliście i coś tam w nim zobaczyliście.
Ja widzę kiepski rytm.
I dość skrzypiące, mało wyrobione pióro.

Może wrzucę coś ambitniejszego, póki co rozglądam się.
Bo nie należę do tych śmiałych.

[lczerwosz]

wejdź tu: http://www.osme-pietro.pl/kto-zacz/
napijemy się...
na śmiałość

[tabakiera]

O nie, nie.
Wszyscy mnie wtedy zobaczą.
A ja wolę w kąciku, cichutko.
Tu się napijmy.

[lczerwosz]

No niech nas tu zastanie admin skaranie, nigdy mu się nie wytłumaczę, że nie knuję za plecami i butelek po kryjomu nie wnoszę na Ósme piętro.

[tabakiera]

Jakby co, wina po mojej stronie.

Dzięki.

[alchemik]

Zrozumiałem tylko, że masz tam wino po swojej stronie.
Dobrym sikaczem nie pogardzę.
Sam robiłem z głogu, róży, czarnego bzu.
No i oczywiscie nieśmiertelnych jabłek.
Nie ma to jak cydr.

[tabakiera]

Od jednego się zaczyna
i z wina robią się wina.

Żaden tam sikacz, porządne wino. Bez siary.
No i fajka pokoju.