Bez puenty

[Marcin Sztelak]

Zdziwniej i zdziwniej.

Zapiszę świat jednym zdaniem, tym najprostszym
– mawiał. Lecz były tylko białe plamy
poranków na ścianach.

Przez niedomknięte drzwi sączyło się życie,
w dawkach odpowiednich na krótkotrwałe
euforie. Z zapowiedzią powrotów w zimne
objęcia pościeli.

Być może wiara w obraz i podobieństwo
czyniła cuda, jednak od niechcenia.
Niestety w końcu zabrakło przekleństw,
na podorędziu.

Oraz słów, które znaczyłby coś więcej niż:
mniejszy i mniejszy.

[Alek Osiński]

"Zdziwniej i zdziwniej" - hmmm, trochę nie bardzo rozumiem
ten prolog w kontekście wiersza, dalej - ciekawie,
a co do puenty, to chyba dosyć naturalny proces
jeśli chodzi o słowa, to trochę jak z monetą...

zły pieniądz wypiera dobry i stąd pewnie
wieczna bolączka ekonomistów języka...

Pozdrawiam

[alchemik]

Zdziwniej i zdziwniej, to dla mnie inwokacja do świata i do samego siebie. Choć może się mylę, bo świat jest wystarczająco dziwny.
Niestety, dla niektórych może wydawać się płaski i szary, a wtedy potrzebują zmian na dziwne. Dziwniejsze może być lepsze.
Może magii? Czegoś nieoczekiwanego?

I oczywiście obietnica. Ogarnę ten świat prostymi słowami, w prosty sposób. A to oczywiście jest obietnica bez pokrycia, bo świat jest zbyt skomplikowany i może najpierw należy zdziwnieć odpowiednio, żeby ogarnąć jego sens?
Życie w małych dawkach, przy ledwo uchylonych drzwiach na rzeczywistość, to raczej życie człowieka słabego, małego, lękliwego.
A wiara niespecjalnie pomaga. Modlitwa nie daje nic prócz frustracji. To może przekleństwa?

Mniejszy i mniejszy, to jednak jest puenta, a więc twój tytuł nieco oszukuje, Marcinie.
Świat wewnętrzny kurczy się przy nie używaniu świata zewnętrznego, a wszak używany był tylko w małych, niewystarczających dawkach.
I te slowa, ktorych już zaczyna brakować, to rozpacz i bunt.
Stajesz się/staję się coraz mniejszy i mniejszy.

Twoje wiersze są bardzo specyficzne, Marcinie, a jednak lubię je czytać, choć emocje muszę wyławiać ze skomplikowanych metafor.
Podoba mi się ten wiersz egzystencji, nieprzystosowania i lęku.

[Alga]

Dla mnie to obr choroby ubranej w białe prześcieradło i zamkniętej na rzeczywistość, która w dawkach niekontrolowanych, czyli w zwykłym życiu mogłaby zabić.

Lubię neologizmy, czytam to bardziej jak: zdziwniej mi, zdziwniej...
W puencie, której nie ma, mnóstwo lęku.

Zaciekawił. Pozdrawiam

[Alga]

* obraz - przepraszam, emocje

[Sede Vacante]

Bardzo ciekawy.
Starając się odkryć przesłanie, zobaczyłem sobie człowieka na łożu śmierci. Takiego, który na koniec życia chce jeszcze coś po sobie zostawić, coś dopowiedzieć, może nawet śmierci się wyrwać.
Niestety, chęć była, lecz sił mniej, a z czasem i mniej nadziei.
Wiara w ocalenie pomieszana ze złością na los, zgubiła umierającego, nie dając mu kolejnego dnia.

Tak to czytam.

[Ratana]

Jeśli "zdziwniej" znaczy bądź bardziej dziwny, bardziej skomplikowany, bardziej intrygujacy, to tworzy ładne przeciwieństwo "mniejszy", mniej w sobie zawierający, rozczarowujacy. Ja tutaj widzę chęć ciekawego życia, przytloczona przez rutynę i zwyczajność. Albo wręcz przeciwnie, modlitwę o prosty, zrozumiały świat, ktory mozna zapisac jednym zdaniem. Ciekawy utwór, ładna klamra : )