na włosku

[eka]

nóż nad sobą kołyszę szeroko
a struna białego pianina
li li li
cii...

[Lucile]

Dobry wieczór Eka,
23 sylaby - a ileż interpretacji - wprowadziły mnie w dziwny stan. Pobrzmiewa mi w nich Edgar Allan Poe, ale na plan pierwszy wysuwa się hiszpańska garota

a struna białego pianina
li li li
cii...

mocny, wieloznaczny, gorzki i dobry okruch

Serdeczności i pozdrowienia od
Lucile

[eka]

Dzień dobry, Lucile
Dziękuję za podzielenie się odczuciem. Skojarzenie z garotą, przyznaję, zaskoczyło... ale jest w klimacie.

[Sede Vacante]

Bardzo interesujące!!!!
Jakże złowrogie!
Jak trzyma w napięciu i jakim cudnym początkiem historii może być!

Połączenie pianina z nożem...

Ja, gdy piszę, nałogowo słucham melodii z gatunku "Sad piano/violin melody". Smutne, dramatyczne, piękne. Bez takich melodii nawet nie zasiadam do pisania.
Tym bardziej ten obraz, który nakreśliłaś, jest "mój".
Ileż to wierszydeł o śmierci, samotności, psychozie, napisało się przy dźwiękach pianina...

Twoja miniatura jest dobra, jako wiersz, okruch, ale byłaby równie dobra, jako obraz, dosłownie, kobiety leżącej, trzymającej nad głową ten nóż ostrzem skierowanym ku czole. A w tle - pianino.
Albo wstępem do klipu, albo całym klipem muzycznym.
To naprawdę pełen potencjału "okruszek"!!!

[pallas]

Piękne to jest.
Nóż, coś co może wyrządzić krzywdę komuś lub samym nam.
Niebezpieczny, ostry. Każdy kiedyś pod nim ugnie. Niestety.
Głos nasz w tedy już nic nie powie. On będzie krzyczał, choć uciszony.

[eka]

Sede, aż się uśmiechnęłam... tekst miał pierwotnie tytuł - w harmonii
Znakomicie to odczytałeś, dzięki.

Pallas - wielkie dzięki za refleksję.

[Liliana]

słodką zemstę tu czuję, eka, jak dwa razy dwa,
a tytuł też mógłby brzmieć: po włosku

pozdrawiam

[eka]

słodką zemstę tu czuję, eka, jak dwa razy dwa,
a tytuł też mógłby brzmieć: po włosku

Tak? W pewnym sensie masz rację.
Dzięki, Lil.

[anastazja]

Prawie mam gęsią skórkę. Aż mi się marzy ciąg dalszy - ekuś

[eka]

Może te trzy linijki wymuszą miejsce gdzieś w środku, na końcu lub coś otworzą... kto wie?
Dzięki, Ann, za podzielenie się odczuciem.