W starym domu

[anastazja]

stary człowiek
trzyma się wydeptanych ścieżek
ograniczając przestrzeń
do kilku centymetrowych przesunięć
skurczone możliwości nie zostawiają
po sobie śladów

na różańcu linie papilarne obiecują niebo

[Leszek Sobeczko]

"skurczone możliwości" wiem co to; poetycko nie brzmi, ale też nie musi w obliczu starczej niemocy; pozostaje różaniec, to te przesunięcia na paciorku; to tyle dobrego; ze złych wiadomości, to dla mnie wiersz jest jednopoziomowy; metafora linii papilarnych jest wyeksploatowana, poza tym linie niczego nie obiecują, bo jak? gdyby w tekście była zawarta wskazówka np. kogo są te linie, np: świętegoa, to jakaś wskazówka by była; a przecież nie chodzi o to, by iść w nadinterpretację; linie są tylko pozostawionym śladem, namacalnym, ale tylko sladem, zwłaszcza jeśli się je samemu pozostawiło /to o peelu tego wiersza/; starość to przeciwieństwo niemowlęctwa - trudna sprawa, bo o ile na początku instynkt rodzicielski chroni /w wiekszości/ swoje potomstwo, to starość bywa samotna i przegrana

pozdrawiam

[Fałszerz komunikatów]

Pierwsze dwie linijki tworzą dość ogólnie znane stwierdzenie, nie przystają do innych, ciekawych i spójnych metafor. Poza tym wszystko się tu ładnie zazębia.
Odrzuciłbym jednak ostatnią linijkę, która jest marną kopią dużo bardziej urodziwej poprzedniczki, a przedostani wers rozdzieliłbym, o tak:

na różańcu
linie papilarne obiecują niebo

[em_]

- na różańcu linie papilarne obiecują niebo -
czy można się pomodlić aż tyle razy, żeby przez to na nie zasłużyć..?
Można w to wierzyć..
wiersz jest prawdziwy i mnie bardzo przekonuje

[eka]

Stary człowiek i jego możliwości.
Aktywność ograniczona do przesuwania paciorków różańca. Czy to mało, jeśli ona może zapewnić niebo?
Tak ten wiersz rozumiem.
Przestrzeń linii papilarnych po obwodzie nadziei.
Pozdrawiam, Ann.

[Sede Vacante]

Dla mnie istotnym "diamencikiem" w tym wierszu, jest ten fragment:

skurczone możliwości nie zostawiają
po sobie śladów

Czytam i niemalże ma wrażenie, jakby to był celowo ukryty skarb, pozornie nie mający się wyróżniać na tle innych skarbów. A jednak, jest takim haczykiem, według mojej interpretacji.

?wiersz niby o losie starszych ludzi, o ich przeznaczeniu, samopoczuciu.
A dla mnie to wiersz o znikaniu ich z życia i pamięci. O tym, że niestety dziś, umierając, urywamy wszelkie ślady po sobie. Nie przechodzimy do historii, nawet wśród bliskich, bo szybko dziś zapomina się o zmarłych.
Dla mnie to wiersz o tym, jak bardzo źle jest, gdy człowiek starzejący się, uświadamia sobie, że nie pozostawi po sobie nawet smugi, nawet cienia. Nic.
Umrze i raz na zawsze przestaną o nim mówić, myśleć, czuć go...
Dla mnie to nie wiersz o przemijaniu, ale wiersz o znikaniu, kasowaniu z świadomości...
Bardzo dobry, bardzo smutny.
Snajperski!

[Ewa Włodek]

na różańcu linie papilarne obiecują niebo

to jest kapitalne! Po tym już - moim skromnym zdaniem, rzecz jasna - nie potrzeba dopowiedzenia w postaci drugiego wersu pointy, który osłabia, moim zdaniem, wymowę tego wersu...

z mnóstwem serdecznego
Ewa

[anastazja]

Bardzo dziękuję wszystkim, za każdy głos. Pozdrawiam serdecznie.

[Bożena]

odnalazłam coś dla siebie w tym wierszu- dziękuję

[Mirek]

hm ... mnie na myśl przyszło dwoje staruszków, moich sąsiadów, którzy zawsze razem, zawsze uśmiechnięci mimo ograniczeń wiekowych
na różańcu linie papilarne obiecują niebo