Jestem

[alchemik]

swoim najgorszym wrogiem.

Przez myśli,
czyny nieokiełznane,
zamknięte w iluzjach nałogów.

Miłość własną,
która grzebie.

Inne
czytam z nagrobków,
dziwiąc się,
dlaczego duchy
nie podzielają
mojej...

[eka]

Tu realizuje się clou po tytule i pierwszym wersie:

.

Miłość własną,
która grzebie.

----------------------------------
Nie mogę się powstrzymać, przepraszam.


cięte narcyzy

Jestem dla siebie wrogiem w miłości,
która grzebie.


Części o innych (myślach, czynach? ) czytanych z nagrobków nie mogę powiązać...
Chodzi o epitafia sławnych?

Muszę się chyba bardziej skupić... albo podpowiedz.

[alchemik]

Cięte narcyzy.
Ewa, dokładnie.
Czy trzeba mówić coś więcej.

No więc skladam z nich/z siebie bukiet na płytach nagrobnych pamięci.
I nie jest istotne, że sam siebie grzebię ( to moja sprawa), tylko że pogrzebałem innych.

Prawo autora do nazywania siebie narcyzem nie przechodzi na czytelników.
Chyba że korzystają z własnych praw do takiego określenia.

[eka]

To masz


Każdy w tym czy owym, bardziej lub mniej skutecznie, kamufluje ten bukiet.
Niewielu rozstaje się z nim definitywnie.

[anastazja]

Jestem swoim najgorszym wrogiem.

I po co?

[coobus]

Jest w tym coś. Myślę nad tym narcyzmem, czy na pewno wbija gwóźdź w trumnę. Że potrafi, to wiem. Ale z drugiej strony pozwala wzlecieć pośród inne duchy, a raczej nawet wyżej. Jeśli wróg, to własny, ten wybrany i konstruktywny. Coś takiego chodzi mi po głowie. Wiersz ciekawy