Mowo polska

[Julka]

Mowo polska

Zbytecznym zabiegiem ze słownika cytat,
wyłuskane słowa z obczyźnianej pryzmy.
Z pięknej polskiej mowy dozwolić wyczytać,
myśli mądrych ludzi, skryte w aforyzmy.

Prawda w swej wymowie pomiędzy wersami,
otulona szalem zwiewnej metafory,
niechaj cieszy serca, że szczęśliwa z nami,
że ten jej nie zdradzi, co ją cenić skory.

Nad poziomy wzlatać, szpanem wyższej klasy,
zabłysnąć wyrwanym z kontekstu idiomem,
to jakby do duszy dopuścić hałasy,
zagłuszyć nieznanym, piękniejsze znajome.

Jeśli polskim słowem treść swadą popłynie,
nie zakłóci rytmu bełkot wyszukany,
odwiecznym zwyczajem nie zabrzmi fikcyjnie,
wyznanie uczucia ukochanej damie.

Mowy naszej wartość przedłożyć nad czyje,
niech obcy poczują szacunek w narodzie.
Anglik polskiej glosy w wierszu nie użyje,
pewnie by się wówczas - poczuła jak pozer.

[Miladora]

A nie pomyliłaś się, Aleguniu?
Ten wiersz już opublikowałaś wcześniej. I teraz są dwa te same.

[Leon Gutner]

Nie przypominam sobie wcześniejszej lektury tego wiersza.
A poczytałem sobie z przyjemnością .

Z uszanowaniem L.G.