Starzy poeci umierają młodo

[Marcin Sztelak]

Umrzesz nim to drzewko stanie się drzewem.
— Owszem, ale czy to jest powód
aby go nie sadzić?

Paradoksy ściśnięte w słowo,
soki spływają po brodzie,
co można zrzucić na starcze otępienie
albo inne geriatrie.

Brakuje uniesień, treści w rzadkiej
zupce cichego dnia.
I jeszcze cieńszej nocy.

Tylko pragmatyzm siedemnastej wizyty
w toalecie oraz profilaktycznego dłubania
w puencie. Przykładowo testamentu.

Zresztą już niewiele można powiedzieć,
więc z braku szczęśliwych zakończeń
czas zadowolić się cudzym
happy end’em.

A drzewo i tak skazane
na papier, być może ostatni kwitek
z życia.

[eka]

Najbardziej zapamiętam paradoks w tytule.
Wybrańcy bogów umierają młodo. Dodałeś... mimo starości pewna grupa też.

Wiersz o możliwościach pięknego życia w przerobionym drzewie/ drzewach.