Napisy na słońcu /1/ - superpełnia

[skaranie boskie]

I Superpełnia

Wieczór nęci gwiazdami i na miesiąc czeka –
wzejdzie pewnie niebawem, jeszcze chwila nie ta;
ciemność mocą ogarnia, rozkrada kolory,
a przechery tu nie ma, mimo późnej pory.
Czekam społem z kurkami, w czerń nieba wpatrzony,
kiedy wreszcie wychynie nad las i zagony,
kiedy srebrem okrasi, porozrzuca cienie
i rzecz każdą pozwoli nazwać jej imieniem.
Oto jest! Powstał z cicha, nie wadząc nikomu –
czerwień zda się go barwić u nieba załomu;
jasny blask, który dotąd nieodłączny gwiazdom,
z lekka zaczął przygasać, rzekłbyś z wolna zasnął.

Taką nocą, wśród ciszy, każdemu się zdarzy
świat zapomnieć i zasnąć, lubo się rozmarzyć;
taką nocą, gdy zjawy igrają z wizjami,
kiedy nie wiesz, co prawda, co tylko omamy.
Miesiąc już niebem płynie i nabiera blasku,
myśli zasię ktoś jakby złudnym cieniem zasnuł.
Taką wreszcie poświatą, co srebrem po świecie
sypie, można i siebie w innym ujrzeć świetle.

Wieczór nęci gwiazdami, już je miesiąc ściemnia –
wkrótce wszystkie ukryje ciemność nieodmienna,
tylko twarz, jakże pełna, bielą oniemiała,
wolno w niebo się wznosi, cicha i nieśmiała.

Patrzę prosto w jej oczy, uśmiecham się tkliwie,
magia nocy podsuwa mi myśli złośliwe.
Tysiąc pytań się kłębi na ustach i w głowie –
chcę je zadać, lecz nie wiem, czy na nie odpowie.
Twarz ogromna, twarz jasna, malowana w oczach,
każe patrzyć na siebie, wciąga, niczym w potrzask.

Oto noc, jakich mało, jaka jedna ino –
chciałoby się w noc taką zaszaleć z dziewczyną,
lubo wina wychylić dzban, aż po dno samo,
w pląsach się zapomniawszy, otrzeźwieć aż rano.
A tu nic, tylko myśli, jak ten miesiąc jasne –
to poważne, to smutne, to płoche i przaśne;
myśli, co przed się gonią w odwieczną głąb nocy
i nie boją się onej swą śmiałością spłoszyć.

Hej, Księżycu! Opowiedz, coś widział w te noce,
co od wieka za tobą, już w dziejów pomroce.
Tyś był świadkiem i zabaw, i ślubów, i wojen –
otwórz kurzem pokryte pamięci podwoje
i o dawnych praw dziejach rzetelną legendę.
Ja posłucham, niech jeno godnie się rozsiędę.

Stanął księżyc w swej drodze, spojrzał ze zdziwieniem –
nie wiem, może chciał sprawdzić, czy się zarumienię –
nie dostrzegłszy zaś twarzy okrytej purpurą,
sam się zaczął rozglądać za jakowąś chmurą.
Widać skryć się chciał za nią, bo nie wiedzieć czemu,
nagle lico swe blade znacząco odmienił.
Mrok się zachwiał nad światem, blask się w czerni schował
i wprost, zda się, z księżyca popłynęły słowa.
Długo trwała opowieść, wiodła poprzez dzieje
kraju, nad nim od dawna ten świetlik jaśnieje.
Ja, com słyszał i pomnę, co mi prawił nocą,
wam do słuchu podaję najwierniejszą kopią.


cdn.

[eka]

Fajna stylizacja Tak pomiędzy Panem Tadeuszem a klechdami.
Co też księżyc wyjawi narratorowi? A słońce napisze?
Z niecierpliwością czekam na kontynuowanie cyklu.

[Patka]

Nie moje klimaty, ale doceniam. Czytało się dobrze, rytm nigdzie nie zgrzytał, rymy w większości przypadków bardzo dobre, a to chyba najważniejsze.

Parę uwag:

Brak konsekwencji w zapisie tematu. W tytule wątku masz "superpełnia" i cyfrę arabską, zaś już w poście - "Superpełnia" i cyfrę rzymską". Radziłabym ujednolicić.
Raz "księżyc" pisany jest wielką literą, drugim razem małą.

Czekam społem z kurkami,

Nie bardzo mi pasuje tu zdrobnienie, w sensie - czy rzeczywiście jest potrzebne? Raczej nie chodziło o zachowanie rytmu.

Widać skryć się chciał za nią, bo nie wiedzieć czemu,
nagle lico swe blade znacząco odmienił.

To coś się stało z rymem.

Jak widać, uwagi nie są zbyt znaczące. Pod względem technicznych tekst jest bardzo dobry. Nie jestem pewna co do niektórych przecinków, ale to nieważne. Lecę pod drugą część.

Pozdrawiam
Patka

[skaranie boskie]

Brak konsekwencji w zapisie tematu. W tytule wątku masz "superpełnia" i cyfrę arabską, zaś już w poście - "Superpełnia" i cyfrę rzymską". Radziłabym ujednolicić.

Patko, w opisie (tytule) tematu jest cyfra arabska, bo chciałbym, żeby tak je zapisywać.
W samych zaś tytułach kolejnych części utworu będę używał konsekwentnie cyfr rzymskich.

Raz "księżyc" pisany jest wielką literą, drugim razem małą.

Bo nie zawsze zasługuje na wielką literę, Patko.
Analogicznie. Coś leży na ziemi, ale Ziemia jest trzecią planetą naszego układu.

Czekam społem z kurkami,

Nie bardzo mi pasuje tu zdrobnienie

Tu nie ma zdrobnienia.
Kurki, to staropolska nazwa gwiazd.
Rym, jako jedyny, trochę uciekł, ale nie bardzo daleko.
Dziękuję, żeś zechciała się pofatygować. Dziś utwory dłuższe nieznacznie od telegramów, rzadko znajdują czytelników, którzy potrafiliby dotrwać do końca. Tym bardziej chylę czoła.

[Patka]

Za "kurki" przepraszam, nie wiedziałam.
Wiem, że "księżyc" może być różnie pisany, ale mimo wszystko bym zapisała go wielką literą zarówno w pierwszym przypadku, jak i w drugim, by było wiadomo, że chodzi o ten nasz księżyc (Księżyc), a nie pierwszy lepszy.

[skaranie boskie]

Nie ma za co przepraszać, Patko.
Nie każdy zna na wyrywki staropolszczyznę, więc nie ma tematu. A w ogóle, w razie czego pytaj o trudne słowa, bo może się zdarzyć, że jeszcze wielu użyję.
Co się zaś tyczy księżyca, staram się być w zgodzie z ortografią. Wielkiej litery, jak dotąd użyłem tylko w wołaczu, co tłumaczy się samo przez się. Cieszą mnie jednak twoje uwagi, bo świadczą, że czytałaś dokładnie. Dzięki.

[Patka]

OK. Na szczęście takie podstawy, że "miesiąc" to "księżyc" znam.

[pallas]

No cóż wiersz mi się podoba. Ten język, rymy i forma. Trudno to utrzymać a tobie się udało.

Księżyc ciekawe snuje opowieści, może kiedyś Twardowski z niego zejdzie na ziemie. I opowie, co widział.

Tytan.

[skaranie boskie]

Nie wiem, czy ktoś zejdzie z księżyca, a jeśli, to czy będzie nim Twardowski akurat.
Niemniej cieszy mnie fakt, że tekst Ci się spodobał, Pallasie.

[Ewa Włodek]

stylizacja jak ta lala!

i uśmiechy...
Ewa