Lubię strzelać źrenicami

[Gajka]

mówią nie dorównasz
a ja nabijam
gdy racja leży po prawej stronie
a inni stawiają opór
nicuję i strzelam

przydrożny dziad
rozwiewa wszelką nadzieję
i cóż że dojrzewają myśli
kiedy nieustępliwy czas
glancuje czerep i miąższ

wystarczy przebarwić
zdziwione gałki
wtedy eksplozja gwarantowana
nie ważne kto
i kogo nabija w menzurkę

[eka]

Bardzo, bardzo...

[alchemik]

Uwielbiam taki ostrzał.

Próbuję patrzeć wtedy w lufy cudownej dwururki bez mrugnięcia okiem.
Och, zdaję sobie sprawę, że to dla karbów na kolbie.
Nie powiem, że na ramie łózka, bo to chyba coś bardziej delikatnego.

Dziewczyny to potrafią trafić w serce takim strzałem.

Czy druga strofka opowiada, że nie każdy zasługuje na takie spojrzenia?
A może tylko nawiązuje do upływającego czasu, który zmienia powierzchownność i przydaje garbu wątpliwości i przeżyć.
Choć każdemu się należy. Zrobi mu się cieplej na sercu.
Nabijasz w menzurkę, a nie w butelkę. Czyżby to było nawiązanie do chemii takich spojrzeń?

Bardzo ciekawy wiersz, żartobliwy, a jednak refleksyjny.
Frywolny, a jednak prawdziwy i poruszający.