Antyrama

[Marcin Sztelak]

Powoli wsiąkam w kolejne warstwy
kalendarzy, czas obsypuje się ze ścian.
Za oknem świat uparcie przewijany
do przodu nie zatrzymuje się w stop - klatkach.

Nocami przemierzam szlaki ludów wędrownych,
to tu, to tam łapiąc chwile nieprofesjonalnych
uniesień. Jednak ogólnie pesymizm z krótkimi
przerwami wdepnięć w szczęście.

Uparcie zamykają dni w pułapce słów czekam
na zmiany, ale krajobrazy wciąż te same
na takich samych zdjęciach.

Tylko coraz bardziej wypłowiałe,
podobnie jak odbicia w lustrze.

[Gajka]

Życzę optymizmu, a wiersz

[Alek Osiński]

Jak dla mnie - dwie pierwsze przekonują, później
obraz staje się jednak zbyt utarty. Co mnie zastanowiło
mocno to "wdepnąć w szczęście" - świetnie ujęte
i bardzo dużo mówi o Peelu

Pozdrawiam

[ono]

podobnie myślę jak A. Osiński

[eka]

czas obsypuje się ze ścian.

Super metafora beznadziejności.

Za oknem świat uparcie przewijany
do przodu [,] nie zatrzymuje się w stop - klatkach.

Ciekawe... kto przewija czas. Dobre.
Brak przecinka.

W drugiej zwrotce przed łapiąc.
Wdepnąć w szczęście... dobre określenie, bo powiększa pesymizm wiersza.
Gra ramą i antyramą, generalnie Marcin jak Ty potrafisz zwyczajne historie wpisywać w niekończący się dramat człowieka, a nawet ludzkości. Szacun.
Podobało się.