Teatrzyk cieni (kompilacja)

[alchemik]

Bo…,
bo mi twoich loków, poetko, potrzeba,
bym mógł zwijać na palcach w pierścienie,
aby wiatrem jak suknię podwiewać,
do stóp twoich przyłączyć się cieniem.

A gdy zadmie oziębły listopad,

w pulsie zadrżę jesienną muzyką
serc, co biją w rytm trwożny choć słodki,
ja ci jednak poetko napiszę
wiersz o wiośnie. Nie spocznę, nim skończę.

A jednak,
gdyby ciebie nie było,
zabrakło w boskim planie,

to jak ten palec sam, mimo dłoni,
którą w pięść bym zacisnął,

waliłbym w ścianę przejrzystą,
bo z imaginacji nagiej powstałą.

Gdzieś tam.

I znowu bym się zdradził,
że kocham wciąż jeszcze,

przyznając, że stale
spojrzeniem odległym
pieszczę
cienie, które powstały, są,
pozostały.

J.E.S.

[Marcin Sztelak]

I tak to jest w tym teatrzyku, ech kochać... często boli...
Pozostają cienie, ale może to dobrze, w końcu zawsze to coś, mimo wszystko.

Pozdrawiam.

[ono]

przewspaniałe

[Bożena]

tak teatrzyk cieni nabiera mocy o tej porze roku gdy zmierzch nadchodzi zbyt szybko- miłość nie przemija- ale tyko ta naprawdę prawdziwa- pozdrawiam

[pallas]

Cienie jeśli pozostaną tu, mogą pokazać to czego nie wiemy o miłości.
Bo cienie to pewnie symbol cieni, które zawsze przy nas są.
Choć czasem nie wiemy co robią.
O każdej porze się pojawiają czy to listopad czy maj.
Tak jest z miłością, która śpiewa cały czas o wiośnie
o poetce, bo ona daje mu sens życia.
A co by było, gdyby jej nie było w planie?
Peel pozostałby sam jak palec.
Do tego zły, że nie ma jej. I walił by pięścią w to co jest w wyobraźni-
może to oznacza, że zniszczy to wszystko, co jest tylko ułudą?
Cieniem, gdzieś powstałym i nie trwałym jak bywa miłość.
Wszystkie miłości są zakręcone jak teatr cieni,
bo nie wiadomo, kiedy się pokażą.
Forma tego wiersza mi się podoba,
bo pokazuje różne oblicza cienia.

Piotrek

[Alek Osiński]

Ładnie i gładziutko, ale to strasznie staroświeckie pisanie Alchemiku.
Może jednak uroda tkwi w tej staromodnej patynie...

jeszcze/pieszczę - ten rym zbyt jednak nachalny...

[alchemik]

Ładnie i gładziutko, ale to strasznie staroświeckie pisanie Alchemiku.
Może jednak uroda tkwi w tej staromodnej patynie...

jeszcze/pieszczę - ten rym zbyt jednak nachalny...

Mam sentyment do takiego staroświeckiego pisania, Alku.
W tym wierszu jednak połączyłem, mam nadzieję, różne sposoby rymowania.
A tak w ogóle, to wyznanie.
Poeci czasem tak mają, kiedy kochają.

Kamilu, Bożenko, dziękuję bardzo.

Tytanie, uwielbiam Twoje recenzje.

[anastazja]

Pieścisz zmysły tym cieniem alchemiku za wiersz, za miłość.