ponurnik

[Alga]

powietrze jeszcze nie tak ponurzyste
nie tak lepkie jak wata nurzana w kałuży
nie tłumi jeszcze kroków nie zatyka śmiechu

kamienice wykręcają lica do zmokłych latarni
a poetom chce się mówić to złoty listonur
coraz więcej papieru karbując wilgocią
zasypiając dusze z nadejściem półrocznego chłodu

żadna szczapa nie wyciągnie nad ranem z pościeli
po policzku nie wyliże żaden wers
nie ma barw w palecie królować zacznie
kolor samotności dryfująca kra

[oskari valtteri]

to o mnie. dziękuję Algo.

ach, żartowałem

a może jednak nie...?

a tak całkiem na poważnie.
"złoty listonur" - świetne. jak złoty strzał. wykończyć się z powodu...
nie wiem - nadmiaru: wrażeń, oczekiwań własnych, chęci, ambicji,
"och" i ach" czytelników (właściwie to czytelniczek - bo jest "poetom chce się").
w efekcie i na samym końcu taki gość zostaje sam. i dryfuje.
i niech sobie dryfuje. zasłużył sobie na to.

[Alga]

Oskari, jeśli to o Tobie, to się powinnam cieszyć, chociaż wyprowadziłeś niezmiernie surową interpretację.

Mam nadzieję, że to u Ciebie nadmiar pozytywnych wrażeń i z-ach-wyconych czytelniczek

Dziękuję za tak pozytywny odbiór.

Pozdrawiam

[Marcin Sztelak]

Świetny wiersz na jesień, ponurnik i listonur to doskonałe neologizmy. Natomiast ponurzyste jest dość twarde i znaczeniowo zbyt podobne do tytułu...

Pozdrawiam.

[karolek]

.

[Ratana]

Ponurnik niczym notatnik, w którym zapisujemy myśli z pochmurnych dni.
Ciekawych metafor używasz używasz tym wierszu, Algo