Koncert

[Gorgiasz]

Jadę więc na ten koncert. Dochodzi wpół do siódmej, spokojny, piątkowy wieczór otulony weekendowym nastrojem. Na ulicach ruch niewielki, po wczorajszych korkach nie pozostał żaden ślad, jakbym przeniósł się do nowej rzeczywistości. To akurat powtarza się w cotygodniowym cyklu, bez żadnych prawie zmian, naturalne zjawisko, ale – myśl dziwna pojawia się nagle – czy możliwym jest przeniesienie do innego świata, w którym codziennie będzie tak miło i pusto? Może istnieje gdzieś ta sama ulica, wtulona w te same rzędy smutno szarych budynków, nielicznych drzew, wyliniałych zebr i niepotrzebnych znaków drogowych, lecz bez tłoku, bez niekończących się sznurów niecierpliwych wozów, wiecznego pośpiechu i niesfornych pieszych? Może wystarczy lekko skręcić kierownicę, aby w nią wjechać?

Prowadzę, myśląc o czekających wrażeniach, zerkając na otoczenie i rutynowo obserwując drogę. Silnik mruczy przyjaźnie, nie ma się dokąd spieszyć. Nawierzchnia nierówna, jeszcze przedwojenna klinkierowa kostka, rzadko już dziś spotykana. Złośliwi twierdzą, że uznano ją za zabytek. Może dlatego wciąż się tu wyleguje ku rozpaczy kierowców. Wygląda nawet ładnie, chropowata, brudnoczerwona, podłużna taka, nietypowa, ale minione lata wywarły swój wpływ, nierówna już okropnie, kształtuje dziwnie pofałdowane wgłębienia, a właściwie spore dziury; niektóre przypominają półokrągłe soczewki, przyczajonym w nich powietrzem jak niewidzialną dłonią modelujące nawierzchnię. Trzeba uważać. Gdyby nie to, można by nieco przekroczyć przepisową prędkość, choć czasu nie brakuje, a z drugiej strony spokojna, rytmiczna jazda to też przyjemność, odpręża. Powietrze po niedawnym deszczu takie świeże, ożywcze, wspaniała widoczność. Zachodzące słońce wyostrza kontury mijanych kamienic, drzewa skrzą się przyjaźnie mokrymi liśćmi, jednak wciąż te dziury, nie zauważam jednej, wstrząs jest trochę mocniejszy, odruchowo hamulec, lekka kontra, nic się nie stało, mam solidne zawieszenie, tylko domy jakby przystanęły na moment, zastygły, odwróciły spojrzenia okien, przezroczyste... Przywidzenia, nie można rozpraszać uwagi. Dalej jest już równo, pewnie remont wreszcie zrobili, nie pamiętam kiedy, w końcu zbyt często tędy nie jeżdżę, w każdym razie czas był po temu najwyższy.

Dojeżdżam do kolejnego skrzyżowania, palą się światła, czerwone, muszę czekać. Tramwaj przetacza się ze swojskim zgrzytem, wtóruje mu inny w przeciwnym kierunku, znajomy hałas rani uszy, szyny niewyciszone, zapewne jak zwykle brak środków. Ludzie przechodzą, też im się nie spieszy, samotny pies prawidłowo nawet przebiega jezdnię, po pasach, mądrala, zmiana świateł, żółte, niebieskie, skręcam w lewo, ta ulica jest wąska, a ruch jakiś większy i powstaje mały korek. Murowany kanion wyniosłych, odrapanych kamienic pochyla się w milczeniu, jakby chciał mnie jeszcze zatrzymać, przygnieść swoim ciężarem, może coś przekazać. Na szczęście ruszamy. Do gmachu filharmonii już niedaleko. Jadący przede mną tramwaj wlecze się niemiłosiernie i znów trzeba hamować. Brudnoszare fasady spoglądają z dziwną troską i zadumą, nie próbując już jednak zastępować mi drogi. Chyba zaczynam fantazjować, trzeba się skupić. Dobrze, że to krótki przystanek i zaraz będę skręcał. Chwilowy postój i w prawo. Pomarańczowy blask zachodu oślepia, zaczerniając budujące perspektywę gmachy i zgniatając swym blaskiem nieliczne kominy, ale wygląda pięknie, więzi zachwycony wzrok na kilka krótkich sekund. Jeszcze chwila i jestem już na miejscu, teraz trzeba zaparkować. Trudne zadanie, ale jakoś się udaje. Zaciągam ręczny, powoli wysiadam, zamykam wóz i prawie uroczystym krokiem zmierzam ku wejściu.

Szklane drzwi, szatnia, odruchowo kupuję program, jak zawsze przejrzę go podczas przerwy. Ileż razy tu byłem, trudno zliczyć. Przy schodach niewielki tłok, niechcący kogoś potrącam, nieznajomy, rozchodzimy się wymieniając przepraszające ukłony. Z uśmiechem oczekiwania wchodzę na salę, stonowane światła nie rażą oczu, spodziewany nastrój już czeka, wita każdego, obiecuje, ogarnia swym ciepłem. Niespiesznie odnajduję swoje miejsce, siadam, zanurzając się w nieuchronnie nadchodzący świat muzyki, w obietnicę piękna i harmonii, inną rzeczywistość. Powoli płyną minuty radosnego oczekiwania, rzucam wokół kilka spojrzeń, lekkim ruchem ręki witam znajomą twarz w sąsiednim rzędzie. Orkiestra stroi instrumenty. Płaczliwie skamlą wiecznie niezadowolone skrzypce i altówki, uspokajane pomrukiwaniem dostojnych wiolonczeli i kontrabasów, gdzieś w tle popiskuje rozżalony flet, wtrąca coś zdziwiony klarnet, niezbyt uprzejmie zagłuszając nieśmiały obój. Kotły milczą taktownie. Wreszcie poruszenie, wkracza dyrygent, budząc zwyczajowe, umiarkowane brawa, rytuał taki. Odpowiada przepisowym ukłonem, odwraca się, unosi ręce zastygające we władczym geście, energiczny ruch głową, niewidoczny prawie błysk batuty, ostatnia chwila nabożnego skupienia i nareszcie obejmują mnie znajome, kojące dźwięki Dwunastej Symfonii Beethovena. Aleksander Litto Strumieński

[eka]

Cudownie lekko napisany
Czas teraźniejszy narracji! Strasznie trudne i do podnoszenia poprzeczki bohater pierwszoosobowy, super!
Ale inne smaczki przebijają sprawy świetnego warsztatu. Prowadzona z czytelnikiem gra, kierowanie jego umysłu do nota bene wspaniałych obrazów miasta, wspaniałych ze względu na drobiazgowość zupełnie nienużącą! Ma, ta malarskość w słownym opisie zająć odbiorcę tak, aby zapomniał o pragnieniu kierowcy, wyrażonym w pierwszym akapicie. Ileż można o kostce... ano można. Kaniony ulic, urok zestarzałych kamienic...
Brawo!
Ale nie ze mną te numery
Dziura, kolory (te które mogą widzieć pewne czworonogi), parzysty numer na koniec cyklu...
Bardzo, bardzo dobrze się czytało i zostawia z uśmiechem.

[Gorgiasz]

Dziękuję Eka.
Zawstydzasz mnie.

[Lucile]

Intrygujące to kocie postrzeganie zmiany świateł na skrzyżowaniu.
Może niebieskie prowadzi w inną, równoległą - już nie tak ludzką - rzeczywistość?
Tym bardziej, że ktokolwiek siedział za kierownicą miał znacznie szersze pole widzenia
niż przeciętna dwunożna istota - no, z ludzi, to może jeszcze koszykarze tak mają
i mam tu na myśli dyscyplinę sportową, nie zawód "wyplatacza wyrobów wiklinowych",
jednak oni tę umiejętność zdobywają latami - a jakoś nie podejrzewam o to narratora.
Słuch też nadmiernie wyostrzony.

Dojeżdżam do kolejnego skrzyżowania, palą się światła, czerwone, muszę czekać. Tramwaj przetacza się ze swojskim zgrzytem, wtóruje mu inny w przeciwnym kierunku, znajomy hałas rani uszy, szyny niewyciszone, zapewne jak zwykle brak środków. Ludzie przechodzą, też im się nie spieszy, samotny pies prawidłowo nawet przebiega jezdnię, po pasach, mądrala, zmiana świateł, żółte, niebieskie, skręcam w lewo, ta ulica jest wąska, a ruch jakiś większy i powstaje mały korek.

I jeszcze to widzenie z poziomu czworonoga

Nawierzchnia nierówna, jeszcze przedwojenna klinkierowa kostka, rzadko już dziś spotykana. Złośliwi twierdzą, że uznano ją za zabytek. Może dlatego wciąż się tu wyleguje ku rozpaczy kierowców. Wygląda nawet ładnie, chropowata, brudnoczerwona, podłużna taka, nietypowa, ale minione lata wywarły swój wpływ, nierówna już okropnie, kształtuje dziwnie pofałdowane wgłębienia, a właściwie spore dziury; niektóre przypominają półokrągłe soczewki, przyczajonym w nich powietrzem jak niewidzialną dłonią modelujące nawierzchnię. Trzeba uważać. Gdyby nie to, można by nieco przekroczyć przepisową prędkość, choć czasu nie brakuje, a z drugiej strony spokojna, rytmiczna jazda to też przyjemność, odpręża.

Dobrze się czytało, obraz, za obrazem przychodził nieśpiesznie, a jednak naładowany szczegółami i znaczeniami. Dźwiękiem też. Znakomicie opisałeś chwile przed rozpoczęciem koncertu. Napięcie i emocje
Co do reszty - mogę tylko, z przyjemnością podpisać się pod słowami Eki

Tylko... taka jakaś, niedouczona jestem - skąd dwunasta symfonia Beethovena - może jest ich tyle w tym równoległym świecie?

Przesyłam serdeczności
lu cile

[Gorgiasz]

Dziękuję Lucile.

Może niebieskie prowadzi w inną, równoległą - już nie tak ludzką - rzeczywistość?

skąd dwunasta symfonia Beethovena - może jest ich tyle w tym równoległym świecie?

No właśnie o to chodzi, o przejście do innego świata (w naszym świecie nie ma niebieskich świateł na skrzyżowaniu, a Beethoven nie napisał dwunastej symfonii - w tej rzeczywistości to określenie jest semantycznie puste), o to, jak i kiedy może zachodzić i czy jest zauważalne - zarówno moment przejścia jak i to, co dzieje się w życiu później/dalej.
Prawdę mówiąc, nie myślałem o żadnych kotach czy innych czworonogach, ale oczywiście można i tak to interpretować; nieprzewidziany i nieoczekiwany odbiór, jest zawsze frapujący i wzbudza najwyższe zainteresowanie. A te opisy są całkiem z mojego, punktu widzenia, czasem tamtędy jeżdżę, a najczęściej jestem ludziem i tak właśnie to widzę. I w tym jest wszystkim więcej realizmu i prawdziwych doświadczeń, niż na pierwszy rzut oka mogłoby się to wydawać; zresztą, jak zwykle u mnie.

[eka]

Zawstydzasz mnie

Masz rację, udało mi się znaleźć - ukryte.

Psy widzą żółty i niebieski kolor, a świat w który narrator wjechał, to respektuje. Nie mam nic przeciwko, a wręcz bardzo mi się podoba ludzkość z taką empatią wobec nich.
Słuchaniem kolejnej, nienapisanej Symfonii, też byłabym zachwycona.

[Gorgiasz]

Masz rację, udało mi się znaleźć - ukryte.

Bardzo się cieszę.

[Henryk VIII]

Witaj,
ciekawie poprowadzona akcja. Dobrze budujesz nastój oczekiwania - i to także dobrze, że się bez przeszkód, po nabożnej chwili, rozpoczął koncert - posłuchamy

H8

[Gorgiasz]

Dzięki Henryku za wizytę. Życzę miłego słuchania.

[karolek]

Panie tutaj zanurzyły się w zawiłych sensach, a ja to odbieram jako miłą chwilę relaksu, takiego odcięcia się od rzeczywistości. Bo każdy powinien mieć taki swój azyl, gdzie może sobie spokojnie odpłynąć, pomedytować.


Pozdrawiam