Plakaty kłamią

[Latima]

Prolog

Zwieńczenia rozbijała litania,
co złotym pyłem spada na pokutne
głowy, byś mógł bezgrzesznie dosięgnąć
mojego obnażonego ramienia.

Akt I

Wymyślamy własny kościół z ofiarnym
ogniem. W nim płoną kukły. Dym się nie płoży.
Na szczęście. Na szczęście.

Akt II

Niespodziewanie rozplotła się cisza
nad głowami, witrażowi święci zacięli usta,
a wzdłuż krużganków jakby jęk się niesie:
kto przysięgę naruszy,
Ach, biada jemu, za życia biada!
I biada jego złej duszy!

Epilog

Spektakl skończony. Zabrano płótno.

[eka]

Plakaty kłamią? Sztuka wbrew reklamie kończy się niespodziewanie na początku aktu drugiego.

Spektakl zapowiadał sacrum przeżywania bezgrzesznej ( to bez grzechu - oczywiście nasuwa nieuniknione skojarzenia) bliskości (prolog), dalej w akcie pierwszym budowanie kościoła i składanie ofiary za to, co się otrzymało (palenie kukieł - dawnych alter ego bohaterów?): dym z całopalenia idzie w górę - zapowiada pomyślność budowanej katedry, i... złamanie wielkiej, świętej ciszy, naruszenie przysięgi (małżeńskiej? - niekoniecznie) w akcie finalnym, drugim.
Aluzja do Dziadów w dwojakim odniesieniu, winy i kary za niedotrzymanie przysięgi oraz negatywne konotacje znaczenia słowa: dziad/dziady.

ciekawa forma, kompozycja, pomysł.
Witraże okazały się płótnami do zwinięcia.

[Latima]

Nie wiem, kim jesteś Eka, ale czuję ( kurcze!) bratnią duszę! Patrz, te czasy dopracowałam czasownikami, a Ty wyczułaś przesuwające się wskazówki, jestem wdzięczna!Dzisiaj mam dobry dzień, dwa teksty ( te z przemyśleń) zostały odczytane ku mojej wielkiej satysfakcji. Dziękuję

[lczerwosz]

A mnie zastanawia łatwość tworzenia przez ludzi norm, czy kodyfikacji, które tworzą para-sakralną oprawę dla ich stricte świeckich czynności, wręcz interesów. Może nawet nie ich interesów, ale ktoś zawsze za tym stoi.
Palenie kukieł odbywa się na stosach w odpowiedniej oprawie audiowizualnej, oczywiście Kościół jest tu wzorem, bo wiadomo, że wiara a nie wiedza jest tu zasadniczym elementem gry.
Niespodziewany koniec sztuki podkreśla cyniczne naigrywanie się z braci we wspólnej ale nowej wierze, czym by ona nie była. I zapewne ten cynizm, to po prostu wyzysk emocjonalny, użycie prostego ludu (jak by nie był wykształcony) jako elementu gry politycznej. Plakaty, flagi przeniesie się do innego miasta by odegrać kolejny show.
Jednak jest punkt odniesienia, jakaś obiektywna przestrzeń moralna. Ona normalizuje.

[Marcin Sztelak]

Sami tworzymy sacrum - owszem, o ile oczywiście wyłamiemy się z konwencji.
Doskonały wiersz.

Pozdrawiam.

[Latima]

...a najbardziej dziękuję za to, że chodzicie po wierszu własnymi ścieżkami, La

[bartosia]

Najczesciej mnie zaskakujesz Latimo
Czytam w skupieniu, nabieram w siebie powagi
i
bum
glosny smiech na koncu


P.S
Wiesz, ze sie nie znam na takim pisaniu z wyzszej polki, szczegolnie tym w bialych wersach, lecz Twoje mnie najczesciej rozbraja