Opowieść o drodze

[kocimiętka]

(we łzach skrapla się światło)



Kamień trze o kamień, krzesze iskrę.
Jeszcze nie ma
czego objąć.

Podążam dalej.
Stopy trą o ziemię i palą się w bólu;
o to chodzi żeby czuć. Od czasu do czasu
przykładam do ust lusterko.
Ukazuje zamglone witraże.
Nic szczególnego - jakiś drugi policzek i
oko za ząb. Nigdy nie wiem co wybrać.

Przede mną niepokój, przyczajone
oberwanie nieba. Pochwycić stały punkt,
odniesienia do rzeczywistości mają się nijak.
Lawina absurdu, której nie dam siebie
porwać.

Brudna woda pozostawia błoto,
później trudno zrzucić skorupę
bez uszczerbku dla skóry.

Docieram nad krawędź
nie umiejąc wracać.
Ocalę się nowym trzęsieniem,
kataklizm oczyszczenia zmieni krajobraz.
Zapadnie cisza, pył i łzy
scalą skałę pod nową opowieść.

[Miladora]

Zaskoczyłaś mnie, Kocia.
Kupuję to. Trafiło...

Dobrego

[Marcin Sztelak]

Obiema rękami podpisuje się pod komentarzem Miladory.
Pozdrawiam.

[SamoZuo]

Mądry wiersz, zatrzymał mnie

Pozdrawiam

[Alek Osiński]

Ciekawy, chociaż tak jakby pisany bez oddechu pod wodą.
Na początku powtarza się trze-trą, to trochę przeszkadza.

[czochrata]

bardzo dobre określenie...jakby bez oddechu pod wodą pisany...ale kupuję

[Bożena]

mnie przeszkadza taki zapis- Lawina absurdu, której nie dam siebie
porwać.- bez specjalnego uzasadnienia - nie dam się porwać lawinie absurdu- moja propozycja


reszta wiersza się podoba-