potop obrazy

[marta zoja]

namalowałam słowami potop
spalił się na fali ryzykownych
dotknięć

przyznałam sobie prawo
do ratowania świata
odbierając wolność na
krańcu tęczy

diabli nadali Stryjeńska
między młodością a starszeństwem
ciągły głód miłości jak skrojone
nie na miarę oratorium

barwy szalonych pęknięć

Stryjeńska Diabli nadali- Angelika Kuźniak ( w czytaniu)

[anastazja]

namalowałam słowami potop
spalił się na fali ryzykownych
dotknięć

- najbardziej upodobałam sobie, Martuniu.

[Alek Osiński]

I tym razem Marto nawiązujesz do książki, której
nie znam, co na wstępie wtrąca mnie w niepewność
co do miejsc gdzie podążają Twoje myśli.

rzuciło mi się jednak w oczy to ścieranie przez Ciebie
przeciwieństw, ogień i woda w pierwszej
czy prawo a wolność w drugiej,
a pomiędzy nimi głód miłości, a może raczej
bliskości niczym pole elektromagnetyczne
odpychających się biegunów...

Ciekawe czytanie

[alchemik]

Ja, tak jak Alek, muszę przyznać się, że nie znam tej książki.
Ale prawdę mówiąc inspiracja nie jest dla mnie najważniejsza.

Interesują mnie wyniki.

Potop, jako pewnego rodzaju katastrofa.
Może świata, może zamierzeń.
Może miłości.
Wylew uczuć.
Różnych uczuć i emocji, które się ścierają.

Symptomatyczne, że to ty wywołujesz ten kataklizm, a potem chcesz przed nim ratować.
Odczuwam, że opisujesz miłość w czasie, jej przemiany, wzniecenia, pożary i zgliszcza.

Pęknięcia, to szczeliny innego spojrzenia na rzeczywistość i otaczającą codzienność.

A jednak wers odnoszący się do czytanej książki,

diabli nadali Stryjeńska

moim zdaniem, hermetyzuje, zawęża odbiór.
Wystarczyłoby napisać tylko czym się inspirowałaś.

Jurek

[Henryk VIII]

Witaj;
nie do końca rozumiem Twój wiersz - poprzednicy piszą , iż odwołujesz się do czegoś ( ponoć książki?).
Piszesz: "namalowałam słowami potop
spalił się ..." - bardzo dobre , skontrastowane zestawienie.
Pomimo ( dla mnie) niepełnej czytelności, wiersz czyta się dobrze - może wyjaśnisz jednak z grubsza o co chodzi w Twych aluzjach

h8

[marta zoja]

Ana. dziękuję... jesteś kochana

Alku. wiersz powstał w ekstazie portretu z książki Zofii Stryjeńskiej napisaną przez Angelikę Kuźniak i samych obrazów Stryjeńskiej. Zachwyt nad jej twórczością i trwały smutek w zapisie jej nieudanego życia osobistego...

Jurek, dziękuję za komentarz, poruszył w odbiorze moich natchnień po przeczytanej książce...

Henryku, ten wiersz to zachęta do poznania mistrzyni pióra Angeliki Kuźniak ( napisała wcześniej historię losu Papuszy), a teraz Zofii Stryjeńskiej- mistrzyni pędzla...

Dziękuję wszystkim za zatrzymanie...MZ

[em_]

ciągły głód miłości jak skrojone
nie na miarę oratorium

- ten fragment zabieram

[Marcin Sztelak]

Doskonały wiersz, dość trudny w odbiorze, ale akurat w tym przypadku to duży plus, zmusza do wielokrotnego czytania, a jest co czytać.

Pozdrawiam.