kosz

[Alga]

pomięta radość rzucona w kąt
rozpościera się czerwoną kartką
wraca do siebie mimo wszystko
odnajduje swój kształt

rozciągasz niedowierzanie w uśmiech
ciepło czerwieni ci się w oczach
pamiętasz w tamtym życiu
zmiąłeś w kulki kilka zdarzeń
i wrzuciłeś pod biurko
na którym teraz spisujesz nowe dni

jak na złość otwierają się drzwi
kilka maków ci przyniosłam

[barteczekm]

Jest parę specyficznych, dających się jakoś poukładać, postaw poetyckich. Poeta zimny - opisujący to co zewnętrzne, unikający pokazywania własnych przeżyć, Poeta piewca prawdy o samym sobie - bazujących na przeżyciach własnych, pokazujący swoje uczucia wyraźnie i mocno. Techniczny pozer - znający dużo teorii, sprawnie to wykorzystujący. Rymowaniec okolicznościowy - jaki mu wpadnie do głowy temat to kleci coś tam aby po protu było do ładu i składu. U Ciebie widzę opowieść o samej sobie, co uważam za kwintesencję tego czym jest poezja. Świetny wiersz i pozwolisz, że już dziś innych Twoich wierszy nie przeczytam. Nie ze względu na to, że są słabe. Właśnie są tak dobre iż nie ma sensu przesadzać z dawkami emocji, które wywołują. Przesyt nie jest czymś wskazanym.

[alchemik]

Jak widzę, nie tylko ja Cię doceniam jako poetkę.

Uważaj, a może jesteś właśnie uwodzona?

I tak jak temat jest wewnętrznie emocjonalny spokojnym zapisie, miłość, rozczarowanie, powrót do rzeczywistości, to jednak zapis nieco kuleje.
Chodzi mi o powtórzenia w drugiej strofie.

Ciekawy podział na część pisaną w trzeciej osobie, mimo iż od siebie, oraz część pisaną w drugiej osobie – do niego.

Interesująca metafora pomiętej radości, która zamienia się w czerwoną kartkę wyeliminowania w dodatku skonfrontowaną w puencie z makami.

Ja jednak próbowałbym uniknąć powtórzenia słowa życie.
Choćby tak

pamiętasz w tamtym życiu
zmiąłeś w kulki kilka zdarzeń
i wrzuciłeś pod biurko
na którym spisujesz nowe dzieje

Pozdrawiam
Jurek

[barteczekm]

Alchemiku czemuż to ta ciągła narracja uwodzenia? Ale z jednej strony nie ma co się dziwić. Poezja Algi w swym przebijającym się pozornie wymiarze niby do tego nawiązuje. Jeśli mogę coś zalecić Tobie (nie Aldze, bo ten tekst wręcz jasno mówi, że autorka te różnice czuje mocno i wyraźnie) postaraj się choć trochę wstąpić na kolejny schodek tej trudnej drogi ku byciu poezją samą w sobie. Tego Tobie życzę bo według mnie Alga pokazała w tym wierszu, że jest parę schodków przed Tobą. Jak lubisz kwiatki to proszę choć róże są jednak zbyt oklepane.

[alchemik]

Barteczek, póki co, upominam Cię tylko lekuchno, abyś odnosił się do wierszy, a nie do komentarzy poprzedników.

[alchemik]

Alga, tak sobie myślę, że kosz maków, faktycznie mógłby przebić kosz róż.
Nie ryzykowałbym z koszem narcyzów. To ciekawe, wczesnowiosenne kwiaty.
Znasz legendy ich dotyczące?

A ten kosz w tytule.
Mi, nie kojarzy się tylko z koszem na śmieci pamięci.
Również z koszem, bukietem, kiedy panowała radość.

Chyba napiszę wiersz o miłosci do narcyza.
Inspirujesz mnie, Algo.

Jurek

[eka]

Sorry, Jerzy, ale tu nie Wrzeszcze, nie ma zakazu odnoszenia się do komentarzy.

[alchemik]

Szkoda, Ewo, bo to dobra zasada.
Pozwala na unikanie offtopu i nie tylko.

[eka]

No ba!
Z drugiej strony z offtopu czasami rodzą się wspaniałe dyskusje tematyczne.

Dobra metafora, Algo.

zmiąłeś w kulki kilka zdarzeń
i wrzuciłeś pod biurko
na którym teraz piszesz nowe życie

Pozdrawiam.

[em_]

Ładny tekst. Fajna puenta, taka oderwana od reszty.