czasoprzestrzenie

[marta zoja]

nie mów nic sama opowiem życie
wstrzymaj słońce rusz ziemię
popatrz na spadające gwiazdy

przekopane rowy nienawiści
nie udaje się niczym zasypać
światło mlecznej drogi opanowało

ziemię prawiekami tylko my
w bliskości żyjemy chwilą
jednej zapalonej zapałki

nie istniejemy gdy gaśnie czas
żebraczy los człowieka między
pierwszą a ostatnią miłością

[Alek Osiński]

A nie "przekopanych rowów nienawiści" ?

Od światła drogi mlecznej do zapałki
albo na odwrót, myślę Marto, że to wyzwanie
w sam raz na miarę człowieka

żebraczy los człowieka między
pierwszą a ostatnią miłością

No właśnie...

[barteczekm]

Zosiu widzę bardzo dobry zamysł. Dostrzegam również poszukiwanie w metaforach, szukanie ich we własnych przeżyciach w kontekście tego wiersza. Lekko strofy są pozrywane (ale tylko lekko). Co bardzo ważne jak to się mówi - czuć ten wiersz autentycznością. Taka sugestia (i tak ich nie lubię dawać, bo nie czuję się jakimś nie wiadomo kim, który daje sobie prawo do autorytarnego wtrącania się w kogoś poezję) weź może jeszcze raz te dobre frazy i popłyń. Wyobraź sobie, że to jest muzyka i że masz ją namalować (tak jak obraz) słowem. Jest Czekam z niecierpliwością na dalszą twórczość. Pozdrawiam. Bartek.

[Marcin Sztelak]

Dobry wiersz, czuć jego niewymuszony autentyzm. Tak pomiędzy pierwszą a ostatnią miłością, na szczęście wciąż płyniemy...

Pozdrawiam.

[anastazja]

Zoju, wciąż wzrusza swoim liryzmem. Czuję ten wiersz. Pozdrawiam.