Mezzoforte

[Gajka]

orkan podniebnych dzwonów zrywa
najgorliwsze modlitwy płynące
refrenem pośród błyskawic

wiatr targa rozigrane struny
i słowa zaplątane w gamach
zgorzkniałe przesączone łzami

biegnie chorał ku wieczności
a ja jak dojrzałe ziarno wrastam
w błękitne witraże

[lczerwosz]

Od razu przynosi wiersz taki podniebny poziom wzruszenia, możliwość obcowania z nieznanym sacrum. Czy by ono nie było. Dzwony w naszej kulturze, podobnie jak wiele donośnych instrumentów muzycznych, to działanie poprzez zmysły na duszę, czym by ona nie była. Na mnie działa w taki sposób też syrena karetki pogotowia. Zawsze oznacza czyjś ból.
Dobrze zakorzenić się w solidności ziemi, choć mówisz o witrażach, które też pokazują niebo, lecz wyrastają z kamiennych murów.

[Henryk VIII]

A ja myślę, że bardziej idzie wrażliwość podmiotu w sensie ogólnym - o ową skłonność ku muzyce. która jako jedna z nielicznych umie oddawać drżenie, ból i to wszystko, co się wiąże z człowiekiem...
Piszesz:

biegnie chorał ku wieczności
a ja jak dojrzałe ziarno wrastam
w błękitne witraże

TAK, TAK - WSZYSCY WRASTAMY BŁĘKITNIE , choć każdy na swój sposób ....


UKŁONY
H8

[eka]

Podmiot w mezzoforte, nawet gdy orkan po swojemu wszystko rozrywa.
Muzyczno-malarskie przesłanie o dojrzałości.

Pozdrawiam.