piętro 17.

[ks-hp]

Mogę położyć się obok ciebie, jeśli tylko
przepierzenia traw między nami, a kamień
niezbyt twardy. Wtedy łatwo przechodzę
w marmur, o zimnych żyłach pod zimną
ścianą, gdzie akwedukty niosą wodę
święconą. Woda rozszczepia się w bystrym
spojrzeniu ślepca.

Oparta o zagrobek, nie mogę się przewracać -
uczyniłabym z kręgosłupa klatkę
schodową dla tych licznych mrowień:
rąk pogrzebanych głęboko, stóp wciśniętych
w podniebienie. Ptaki śpiewają o innej
klatce, a ja twardnieję we własnym
sześciennym umyśle.

Mogę położyć się obok ciebie, jeśli tylko
to nie ty.

[eka]

Mogę położyć się obok ciebie, jeśli tylko
to nie ty.

Paradoks musi wynikać z wersów wcześniejszych.

Mogę położyć się obok ciebie, jeśli tylko
przepierzenia traw między nami, a kamień
niezbyt twardy. Wtedy łatwo przechodzę
w marmur, o zimnych żyłach pod zimną
ścianą, gdzie akwedukty niosą wodę
święconą. Woda rozszczepia się w bystrym
spojrzeniu ślepca.

Zastanawiam się, czy w wierszu nie ma czasami dialogu. W powyższej strofie widziałabym (jaka szkoda że nie ma czasownika zdradzającego rodzaj peela) w odróżnieniu do drugiej, mężczyznę, którego już nie ma. Przeistoczył się, ale kiedy "tylko przepierzenia traw między" nimi, kiedy nic nie dzieli, a prawda (łączy) powraca.

Oparta o zagrobek, nie mogę się przewracać -
uczyniłabym z kręgosłupa klatkę
schodową dla tych licznych mrowień:
rąk pogrzebanych głęboko, stóp wciśniętych
w podniebienie. Ptaki śpiewają o innej
klatce, a ja twardnieję we własnym
sześciennym umyśle.

Tutaj mówi "ona" - oparta o "zagrobek"... wspomnienia o nim?
Oparta, ale świadoma, co by się stało, gdyby w nie weszła, przewróciła się. Kręgosłup 17.piętra (12 kręgów piersiowych, pięć lędźwiowych) jak najbardziej metaforyczny, ale też spełniający drugą funkcję - unosi głowę, sześcienny umysł.
Ona nie może się położyć przy nim, który odszedł, bo też umarłaby.

-----
Pozdrawiam.

[ks-hp]

Eko, bardzo dziękuję Ci za rozłożenie tekstu na części pierwsze. Rzeczywiście, to swego rodzaju dialog, choć skłaniałbym się ku monologowi. Płeć w pierwszej strofie nie jest zdradzona - to może dotyczyć nie tylko przedstawicieli męskiej części.

Pozdrawiam!

[alchemik]

Bardzo mrocznie w tych metaforach.
Moją wyobraźnie opanowała natychmiast cmentarna kwatera.
Peel/peelka skamieniał, jak nagrobna figura.
Wspomnienia o żywym, o życiu razem.
Kręgosłup, klatka nie tylko schodowa, bowiem kojarzy z piersiową.
A więc mamy cały szkielet pogrzebany.
Szkielet to pozostałości, szczątki dawnego życia.
Ta śmierć nie musi być dosłowna. Może być metaforyczna i dotyczyć miłości.

Ptaki śpiewają o innej klatce, a wiec uwięzieniu.
Może chodzi o wspomnienia uwiezione w umyśle.
Sześcienny też symbolizuje przestrzeń klatki.

Paradoksalna puenta jest bardzo znacząca.
I nie będę mówił o dosłowności.
Mogę się położyć obok ciebie, jeżeli nie jesteś takim, jakim cię zapamiętałam.

Interesująco

Jurek

[ks-hp]

Jurku, dzięki za analizę. Bardzo ciekawe jest Twoje widzenie tego wiersza, można wręcz rzec, że trafione w sedno - kiedy powstawał, w głowie pojawiał mi się obraz takiego właśnie cmentarza, chyba już opuszczonego - a przynajmniej z grobami, na które nikt nie przychodzi.

Pozdrawiam!

[Henryk VIII]

No... bardzo przemawia i jest to mocny kawałek poezji. Piszesz: Wtedy łatwo przechodzę
w marmur, o zimnych żyłach pod zimną
ścianą, gdzie akwedukty niosą wodę
święconą. Woda rozszczepia się w bystrym
spojrzeniu ślepca.

Oparta o zagrobek, nie mogę się przewracać -
uczyniłabym z kręgosłupa klatkę
schodową dla ... = Alchemik powiedział, ja już nie będę powtarzać,( uważam nie identycznie ale bardzo podobnie, robiąc jedynie szerszy margines dla tropów/ dla metafory - np. Peel/peelka skamieniał, jak nagrobna figura - z tym się nie do końca można zgodzić, bo gdzie wtedy miejsce na niedopowiedzenia). Zdaje mi się, iż Alchemik traktuje zbyt dosłownie Twój wiersz ( ma prawo!) , ale też racji mu nie sposób odmówić - wiele celnych skojarzeń. I jeszcze powiem uczciwie, że czuje się Twój tekst pod skórą.
Zakończenie jak trzeba - czyli bomba!
Ukłony
h8

[eka]

Eko, bardzo dziękuję Ci za rozłożenie tekstu na części pierwsze. Rzeczywiście, to swego rodzaju dialog, choć skłaniałbym się ku monologowi. Płeć w pierwszej strofie nie jest zdradzona - to może dotyczyć nie tylko przedstawicieli męskiej części.

Pozdrawiam!

Aha, dzięki za skomentowanie. Starałam się, pewnie dlatego, że bardzo osobiście filtrowałam metaforyczność, świetną nota bene.
Pozdrawiam.

[coobus]

Próbuję głębiej wejść w ten wiersz, szukam kamienia, na którym mógłbym postawić stopę. A chcę wejść, bo potwierdzam jedną z powyższych opinii, że to kawał dobrej poezji. Czuję ten cmentarz, a jednak wiersz jest dla mnie hermetyczny. Co praktycznie traktuję in plus, bo lubię dopracowywać się własnego obrazu ze słów, co są kalejdoskop. Komentarze co nieco mi podpowiedziały, jestem gdzieś w połowie schodzenia.
Co zabieram ze sobą? Na pewno zakończenie

Ptaki śpiewają o innej
klatce, a ja twardnieję we własnym
sześciennym umyśle.
Mogę położyć się obok ciebie, jeśli tylko
to nie ty.

Cenię sobie Twoje wiersze

[Marcin Sztelak]

Bardzo mocny i mroczny wiersz, silnie zaakcentowany ten cmentarny pierwiastek, tylko zastanawiam się czy nie jest on pretekstem do trochę innych przemyśleń, choćby o niemożności takiego prawdziwego bycia z drugą osobą, bo trzeba sensu stricto stać się nią, ale wtedy zabraknie ja w tej zatracie, w końcu Mogę położyć się obok ciebie, jeśli tylko
to nie ty.

Pozdrawiam.