tę łąkę zabiorę ze sobą

[coobus]

spakuję twój spokój w podręczny bagaż
zabiorę też w drogę ufność mądrych oczu
to co niezbędne żeby przeżyć

ten spokój jest jak łąka
odradzającym się wiosnom złożona w ofierze
żeby żyć muszę go czuć bosą stopą
oddechem trącać jak strunę

zabiorę zniszczony kapelusz
i postrzępioną marynarkę
z dziurawymi rękawami upchanymi słomą
którymi kiedyś wymyśliłem straszyć ptaki
choć efekt był zawsze odwrotny

chcę żeby przylatywały
i wpisywały swój śpiew w rozkołysane życie
bo sam czuję się częścią tej łąki

taki już ze mnie strach na wróble
odbrązawiający ptasie lęki
cieszący się że rozpostarte ramiona
przyciągają zamiast straszyć

zabiorę ten spokój ze sobą
zabiorę miękkość kłaniających się traw
ptasi ferment tkany ćwierćnutami

powrócę przed moim własnym końcem świata
którego wizja wciąż jeszcze kiełkuje

[Marcin Sztelak]

Mocno opisowy wiersz, pewnie bym gdzieś tam nieco poskracał, ale i w tej wersji jest dobry, nostalgiczny, że aż boli. Wspaniała puenta, której zresztą należałoby życzyć każdemu...

Pozdrawiam.

[Alek Osiński]

Faktycznie końcówka chyba najlepsza. Generalnie dobrze skomponowany wiersz, chociaż
powiem szczerze, taki sposób obrazowania nie jest moim ulubionym, zbyt stateczny mi się wydaje,
ale to już kwestia upodobań...

[eka]

Jesteś przykładem poety, który świetnie wykorzystuje struktury wiersza regularnego.
W wolnym, takie mam odczucie, chyba na siłę wpisujesz myśl w składnię prozy, a to nie tak, tutaj też się bawimy akcentami, wersami, ich długością, pauzami... aby rytmizować wiersz.
Kładzie go przede wszystkim zbyt duża liczba różnych zaimków, a że można inaczej, wskazuje zapis pointy. Choć np. zrezygnowałabym z jednego określenia tutaj:
mojego własnego.

Sam pomysł odwrócenia roli stracha na wróble - znakomity, nieodstraszanie a zapraszanie do bogactwa zabranej łąki budzi wzruszenie. Motyw ważnej wędrówki przed tą ostateczną, niezbędny bagaż - to wielkie plusy wiersza.
Na wartość pointy już poprzednicy wskazywali.

Pozdrawiam.

[ELKA]

powrócę przed moim własnym końcem świata
którego wizja wciąż jeszcze kiełkuje

Ty nigdy nie odejdziesz, będziesz żył w każdym wierszu, które zawsze będą ludzi przyciągać jak magnes. To jest piękne, że można pozostawić po sobie tyle wzruszeń, ciepła, miłości...

Pozdrawiam.elka.

[coobus]

W wolnym, takie mam odczucie, chyba na siłę wpisujesz myśl w składnię prozy,

Przyjrzałem się wierszowi pod kątem Twoich uwag. Trudno mi odpowiedzieć coś sensownego na Twoje oczekiwania co do składni. Zgodzę się ze stwierdzeniem, że „ tutaj też się bawimy akcentami, wersami, ich długością, pauzami…” Jasne, bawimy się, panuje tu taka różnorodność i dowolność, że aż nie ma żadnych reguł, wszystkie formy dozwolone, choć na ogół logiki w tym brak. Ale nikt w tych eksperymentach nie wymaga logiki, bo w świecie wolnego wiersza jest nieznana. Dlatego nie zgodzę się z dołączoną uwagą, że powinno się zrytmizować wiersz. A niby czemu? Jedne się rytmizuje, inne nie, wszystko w gestii wizji autora. Ja mam też wolne wiersze zrytmizowane i sporo takich jak ten. Wchodzę lekki w tę dowolność, bo dobrze się w niej czuję, nie uznając zasady, że wiersze powinno się pisać tak i tak… Dlaczego tak ten zapis formatuję? Wypuszczam w górę myśl, jak piórko, i już nie ingeruję w to, gdzie kołuje nią wiatr. Jeśli wypuszczę ją na uwięzi jak balon, wtedy mogę szarpać się z tym wiatrem. Ale nie chcę. Tak więc mamy po prostu inne oczekiwania względem stylizacji wiersza, Ewo, co jest rzeczą normalną.
A czy kładzie ten wiersz nadmiar zaimków? Są tam pewnie całe trzy i każdy mocno w moim mniemaniu uzasadniony, ich brak zaburzyłby sens mojej wypowiedzi. Nie są to klasyczne wypełniacze. Czy mógłbym coś zrobić, żeby zadowolić Twoje oczekiwania, Ewo? Co najwyżej w końcówce usunąć słowo moim, to by się dało zrobić, ale mimo wszystko dobrze mi z nim. Tak więc z całym szacunkiem dla Twoich uwag, nasze spojrzenia na zapis się rozmijają. Po prostu inaczej go czujemy, inne mamy oczekiwania. I po raz kolejny stwierdzę, ze to całkiem naturalne przy wierszach. Potraktowałem Twoje uwagi jak najbardziej poważnie, bo cenię sobie każdą krytyczną uwagę.
W treść nie będę ingerował, bo mam już dołączony do wiersza dyplom za I miejsce w turnieju jednego wiersza, równo miesiąc temu, na spotkaniu Stowarzyszenia Autorów Polskich. Przyjęty z pełnym uznaniem i aprobatą. A temat wierszy wolnych, to jednak temat rzeka, tak to postrzegam. Rzeka tajemnic. W tym przypadku mam inne zdanie niż Ty, ale wal śmiało, jeśli wyłapiesz nieprawidłowości, bo nie zawsze upieram się przy swoim stanowisku. Wielokrotnie uznawałem racje komentujących.
A pozostałym komentującym dziękuję. I pozdrawiam

[eka]

Dzięki Krzysiek za wyczerpującą odpowiedź.

mam już dołączony do wiersza dyplom za I miejsce w turnieju jednego wiersza, równo miesiąc temu, na spotkaniu Stowarzyszenia Autorów Polskich. Przyjęty z pełnym uznaniem i aprobatą.

Gratuluję, cieszę się z sukcesu wiersza i Autora.

A temat wierszy wolnych, to jednak temat rzeka, tak to postrzegam. Rzeka tajemnic. W tym przypadku mam inne zdanie niż Ty, ale wal śmiało, jeśli wyłapiesz nieprawidłowości, bo nie zawsze upieram się przy swoim stanowisku. Wielokrotnie uznawałem racje komentujących.

Fakt, to temat rozległy. Pomimo kilkudziesięciu lat ich literackiego trwania, w odbiorze przeważa opinia, że wolne są poza jakimkolwiek systemem. Nie jestem ekspertem w dziedzinie teorii literatury, aby rozjaśniać tajemnice ich poetyki.
Podzieliłam się swoim odczuciem.

A czy kładzie ten wiersz nadmiar zaimków? Są tam pewnie całe trzy (...)

Już w dwóch pierwszych cząstkach masz ich kilka.
Prawie do dwóch dziesiątek dobijasz łącznie.

Pozdrawiam.

[coobus]

Prawie do dwóch dziesiątek dobijasz łącznie.

jak widzisz, kiepsko widzę i kiepsko liczę. Jeszcze raz pozdrawiam

[anastazja]

Gratuluję I - miejsca Krzysiu.

zabiorę ten spokój ze sobą
zabiorę miękkość kłaniających się traw

Zawsze tkliwie i czule. Ten fragment jest dobry i nie tylko, puenta również.
Zapewne gdzieś gubię Twoje wiersze (z braku wchodzenia na portal) mam nadzieję, że kiedyś nadrobię. Pozdrawiam.

[karolek]

Powtórzenia gdzieniegdzie( wiem, że celowe, ale jeśliby trochę zredukować i zostawić niedopowiedzenia), wiersz trochę też można by skrócić,
ale myśli zawarte w wierszu bardzo mądre i dojrzałe.

Pozdrawiam