wliczone w koszta

[alchemik]

uwierzyć to

pierś odsłonić i nagłe serca wzloty narazić na stracenie
kiedy spojrzenia strzałą przestrzeń szyją wokół
oczy rozewrzeć wytrzymać spojrzenie

mieć drzwi otwarte w domu kupować kupon lotka
nieraz w oczekiwaniu na muzykę z pękniętego dzwonu

wymieniać uścisk dłoni z nieznajomym by chwilę potem
zakląć z nadgarstkiem właśnie uwolnionym od kłopotu
z czasem uwierzyć
to dać się zranić i jeszcze zapłacić

podczas gdy
dać się zranić zapłacić za to przelewem
do banku przeżyć
by potem
idiota
cieszyć się z tego jak ja

to wierzyć.

[biegnąca po fali]

Może chwilę później, a nie potem? - jakoś lepiej mi to brzmi.
W końcówce dwa razy powtarza się słowo "zranić" - czy to celowy zabieg?

I tak nie odpowiesz, ale co mi szkodzi zapytać?

Pozdrawiam

[alchemik]

Celowy.

A potem ma się rymować z kłopotu

[eka]

Rozumiem, że peel rozważa różnice między aspektem dokonanym i niedokonanym czasownika.
Wierzyć - uwierzyć. I widzi skończoność drugiej, dokonanej formy, zamknięcie, koniec w kontekście wiersza.
Hmm... w czasie przyszłym mamy:
- będę wierzył,
- uwierzę.

Czyli: wierzyłem, wierzę, będę wierzyć - nie wymaga żadnego spełnienia warunku, ale już do uwierzę jest potrzebny co najmniej upływ czasu, aby móc użyć formy czasu przeszłego: uwierzyłem.
Nie wiem, co lepsze.
Mieć po prostu ciągłość wierzenia, czy odważnie sprawdzać swoje uczucia. To pierwsze wydaje mi się ciut zbyt łatwe.

[alchemik]

Trochę tak. Uwierzyć to może być tylko chwilowy akt, poddanie się pragnieniom, zewnętrznym kłamstwom, bądź prawdom (a trudno je rozróżnić), a również naiwność. Faktycznie, sprawdza nasze uczucia i słuszność podejmowanych kroków. Podejmując jakiekolwiek decyzję wierzymy przez czas pewien, że wybraliśmy tę właściwą. Wiara permanentna, to stan ducha i wyklucza, inne sprawdzanie niż sądowanie głębokości tej wiary. To w pewnym sensie duchowe zniewolenie.

[Hosanna]

wymyślamy historyjki o sobie:)
i to ważne by naszego wymyślonego bohatera lubić
nawet gdy dostaje po ryju

życie jest ciekawsze z taką dającą się lubić główną postacią naszej bajki o sobie

cena nie jest wygórowana ale jest

[Marcin Sztelak]

Jest dość ciekawy, sporo w nich prawd, niestety dla mnie ta archaizująca forma ma trochę za słabe uzasadnienia.

Pozdrawiam.

[alchemik]

Ja jestem archaiczny, Marcinie, stąd ta forma.
A tak, nawiasem mówiąc, i już serio, wcale nie jest archiaczna, tylko niewspólczesna.

Mógłbym oczywiście napisać

by potem idiota
zajebiście mógł się z tego cieszyć jak ja
to kurwa wierzyć

[Marcin Sztelak]

Toteż nie mówię że archaiczna, a archaizująca, wiem, że najczęściej piszesz w ten sposób, czasami zwyczajnie odczuwam przesyt tą niewspółczesnością.