w sieci

[alchemik]

zagrzebani w szarości wygrzebani z liści
martwego już pokłosia odeszłego lata
w marzeniach o miłości czasem nam się przyśni
by jak ten liść na wietrze w jasną przestrzeń wzlatać

i pijemy za błędy bo tak przełknąć łatwiej
brnący w pijanym widzie do samej niedzieli
chowamy się w ciemnościach w ucieczce przed światłem
łeb wsadzony w monitor by życiem się dzielić

na kolanach zbieramy kasztany na szczęście
odwróceni gdzieś tyłem do wschodu nad ranem
o zachodzie piszemy jakieś kiepskie wiersze

w nich wymówki naiwne że życie kochamy
potem wiercąc się w łóżku zasypiamy wreszcie
w snach znowu wzlatujemy by zbudzić się samym

[Leon Gutner]

Zatrzymałem się zamyśliłem odczytałem wiersz z kilka razy .
Bardzo mi się spodobał . Ujął tematem nastrojem i formą .

Z przyjemnością L.G.

[alchemik]

Dziękuję, Leonie. Zatrzymał? Bardzo się cieszę, choć sonet smutny i refleksyjny.

Jurek

[Gloinnen]

Technicznie: bardzo dużo tych form kończących się na "-my" - marzymy, pijemy, brniemy, chowamy się, itd. do samego końca. Tekst zaczyna pod koniec męczyć czytelnika swoją monotonią formalną i to jest jego główny mankament. Nie wiem, czy "da się" coś z tym zrobić, czy lepiej napisać nowy, lepszy.
Co do treści, to w zasadzie takie rozkminki szarego frustrata, zmęczonego nudną, pozbawioną perspektyw egzystencją. Trochę mi szkoda peela i jemu podobnych, bo przecież życie jest o wiele bardziej soczyste... I o tym wolałabym poczytać w wierszu. Przyznać się do nijakości i czerpać z niej natchnienie - to chyba nie najlepszy pomysł.

Pozdrawiam,


Glo.

[nienażarty]

wiersz ma taką urodę
autor podkreśla, że pisze o sobie i o swoich równolatkach
można się z tym zgodzić albo nie

bieżąca obserwacja
pozdrawiam

[alchemik]

Wiersz ma taką swoja urodę, tylko że ja nie przyznaję się do tej frustracjii i nijakości.
Raczej, do obserwacji.
Nawet Glo myśli, że piszę o sobie. A nienażarty, całkiem nie na żarty, dodał do tego sklerotyczną grupę równolatków. To chyba ze względu na liczbę mnogą. A mnoga jest, dlatego że piszę o nas z sieci, przerysowując dominację wirtualnego zycia.
Fakt, że formalnie ten zabieg jest zbyt monotoniczny przez te powtórki czasowników w pierwszej osobie liczby mnogiej, co skutkuje powtarzajacym się my w końcówkach wersów.
W liczbie pojedyńczej końcówki są bardziej zróżnicowane.
Może jakoś złamię tę monotonię?

Glo, robię to dla Ciebie.

Już zmieniam nieco formę, zastępując te nieszczęsne czasowniki.
Nie narzekaj teraz, że za duzo imiesłowów. Zresztą, nie wszystkie zamieniłem na imiesłowy.
Jest i rzeczownik, a nawet dwa.

Przedstawię tu pierwotną wersję dla porównania.

wersja I

zagrzebani w szarości wygrzebani z liści
martwego już pokłosia odeszłego lata
marzymy o miłości czasem nam się przyśni
by jak ten liść na wietrze w jasną przestrzeń wzlatać

i pijemy za błędy bo tak przełknąć łatwiej
brniemy w pijanym widzie do samej niedzieli
chowamy się w ciemnościach w ucieczce przed światłem
wsadzamy łeb w monitor by życiem się dzielić

na kolanach zbieramy kasztany na szczęście
odwracamy się tyłem do wschodu nad ranem
o zachodzie piszemy jakieś kiepskie wiersze

gdzie wmawiamy też sobie że życie kochamy
potem wiercąc się w łóżku zasypiamy wreszcie
w snach znowu wzlatujemy budzimy się sami


A jak się podoba nowsza wersja?

[nienażarty]

jak możesz obrażać równolatków - myśląc stereotypami
dwa lata temu grałem ze stuletnią panią w brydża - wylicytowała i wygrała szlema

[ELKA]

Podoba mi się Twój wiersz, Jerzyk, przeczytałam i mnie wzruszył...

na kolanach zbieramy kasztany na szczęście
odwracamy się tyłem do wschodu nad ranem
o zachodzie piszemy jakieś kiepskie wiersze

Cała prawda o poetach - samotnikach.

Pozdrawiam.elka.