Koniec jest początkiem, Uroburos, czyli niekończący się wiersz

[Maciek.J]

We wspomnieniach mi ten adres dzwoni,
ale jak to bywa czarna dziura nieuka trawi.
może jeszcze moje serce ten czas dogoni
a duszę z upokorzeń wszystkich pozbawi

[Lucile]

a duszę z upokorzeń wszystkich pozbawi
w brudnej burzy taniec erupcyjnych błyskawic
ognistym wirem zatańczy słowiański Swarożyc
by Ósemką naznaczani poeci mogli tworzyć, tworzyć...

[Maciek.J]

by Ósemką naznaczani poeci mogli tworzyć, tworzyć
i zapisywać nowe karty historii poezji w złote księgi
na wieczną cześć i chwałę Ósemki całej potęgi

[Lucile]

na wieczną cześć i chwałę Ósemki całej potęgi,
chociaż to Siedem jest cyfrą magiczną.
Trzy Szóstki w czeluść spychają bezlistną,
ogołoconą z nadziei - istne dantejskie kręgi.
When in doubt - pośpieszy boskie skaranie
z pouczającym, ojcowskim kazaniem

[Maciek.J]

When in doubt - pośpieszy boskie skaranie
z pouczającym, ojcowskim kazaniem
a ojca trzeba słuchać bo często lepiej wie
co mówi albo pisze , na plecach dżwiga
kawał losu
jeśli ktoś słuchać nie chce czyni bardzo żle
choć głupocie dano prawo do zabrania głosu

[alchemik]

Choć głupocie dano prawo do zabrania głosu,
bo zwykle bezprawie prawie środkiem do celu.
Wszak przyjacielu, to nie mądrość rusza z posad
bryłę. Nawet nie punkt podparcia, a dynamit lub C4.

Tylko chwilę trwa niszczenie tworzonego przez lata.
Vivat stultitia! Umysł to rewolucja. Niech żyje głupota!

[Maciek.J]

Vivat stultitia!
Umysł to rewolucja. Niech żyje głupota!
niech żyją durnie,kretyni, idioci, imbecyle
skoro być głupim zabrzmiało jako cnota
już pora aby wreszcie zwariować i tyle

[alchemik]

I tu nie liczyłem zgłosek, bo to forma wiersza wolnego.

Już pora, aby wreszcie zwariować i tyle
światłych myśli rzucić w mrok zwątpienia.
A może rozpalić je i niczym świetliste motyle,
ćmy pędzące z ogniska płomieniem

spopielić, aby szarym pyłem zasypać
Ziemię, rzucając w objęcia nuklearnej zimy
współczesnym dinozaurom na stypę,
w ostatnim wierszu czas zatrzymać.

[Maciek.J]

i okazuje się ,że można

[Lucile]

w ostatnim wierszu czas zatrzymać
szlifować życie z niedoskonałości
krusząc je w miałki, beznamiętny piasek
najwyższy czas pozbyć się masek