Daleki brzeg

[Marcin Sztelak]

Nie mam nastroju na poezje.

Życie jest zbyt proste:

– w czarno-białych sekwencjach śmierci,
w których blednę za każdym zakrętem.

– w kolorowych klatkach snów, bez wymogu
spełnialności.

– w powtarzaniu słów, chociaż nadmiar
nie pozwala utrafić w sedno.

– w konkretach poranków rozbijających pewność
nocnych zwątpień i rozgrzeszeń.

– we wszystkim, co jest, ale nie będzie:
życie jest zbyt trudne.

Poezje nie mają nastroju na mnie.

[Ania Ostrowska]

dla mnie rewelacja. Nic dodać ni ująć.

[tabakiera]

Świetna klamra, utworzona z dwóch pierwszych i dwóch ostatnich wersów.
Przypomniały mi się przekorne słowa kolegi:
"nie mam nic do poezji i mam nadzieję, że ona nic do mnie nie ma".

"– w kolorowych klatkach snów, bez wymogu
spełnialności."

a potem:

"– w konkretach poranków rozbijających pewność
nocnych zwątpień i rozgrzeszeń."

- te strofy trafiły do mnie najbardziej, choć pozostałe również bardo dobre.

Wiersz czytelny i gorzki.

[Alek Osiński]

"Życie jest proste: poezje nie mają nastroju na mnie,
ja nie mam nastroju, żeby je pocieszać."

To taki żarcik oczywiście. Fajnie napisane

[Henryk VIII]

Trochę... przewrotnie

h8

[eka]

we wszystkim, co jest, ale nie będzie:
życie jest zbyt trudne.

Dobre ujęcie istoty przemijania, ale, peelu, kiedy mija coś, co jest dla nas bardzo złe, cieszymy się.
Relatywizm pozwala zupełnie odwrotnie (skomplikowane, łatwe) rozpisać Twoje refleksje.
Jak i czarną melancholię, którą poezja kocha.

[Mms]

Witaj Marcinie?

'– we wszystkim, co jest, ale nie będzie:' - usprawiedliwiałoby pierwszy i ostatni wers i bezsens pisania.

Przesłanie - jest sens pisać -jeśli to wszystko' będzie'.
Zatem 'będzie' - skoro piszesz.
I to jest świetna wiadomość w poranku dnia.
Pozdrawiam