na czworo czas wróży

[em_]

nudzące przejścia przez każde z królestw
- po czasie patyna
pod nią nie wiadomo co

zgnije samo - tego nauczyła mnie ziemia
ciepła jak brzuch matki
rodziła
bez bólu

czy to nie pamięć przyzwyczaiła nas do dobrego
spod szronu powstała korona -
zapowiedziały ją ptaki

czy to nie
przyzwyczajenie zapamiętane jest najgłębiej

rześka szarówka zapadająca w płucach

szamotanina w krzewach ostrężyn

wiatr zabrał swój liść pierwszy

wiatr zabrał swój liść pierwszy

[AS...]

z ogromnym zainteresowaniem
choć szczerze muszę przyznać
że niewiele Twoich wierszy mi leży

[eka]

Mądry, rozpisany obrazami i intelektualnym namysłem wiersz. Frazy, które zmuszają do myślenia, do wchodzenia w dialog z pytaniami podmiotu.
Wersyfikacja wzmaga napinanie znaczeń.
Jeszcze nie raz tu zajrzę, Em_

[Henryk VIII]

Witaj,
to tekst do którego i ja wrócę raz niejeden. Mądry i gorzki wiersz. Piszesz:" zgnije samo - tego nauczyła mnie ziemia
ciepła jak brzuch matki
rodziła
bez bólu" - tu się nie zgadzam z podmiotem lirycznym - bowiem oprócz własnego doświadczenia, taki zapis może być wyłącznie próbą domysłu.

Ja czytam tak ten fragment:

" zgnije samo - tego nauczyła mnie ziemia
ciepła jak brzuch matki - może
rodziła
bez bólu"

Ale to szczegół - w końcu autor ma prawo mówić wszelkimi językami
Wielka
h8

[Marcin Sztelak]

Bardzo dobry wiersz i obraz wnim zawarty, ciekawa wersyfikacja jest dużym plusem tekstu.

Pozdrawiam.

[em_]

Dziękuję wszystkim

[Alek Osiński]

czy to nie pamięć przyzwyczaiła nas do dobrego

Ciekawa koncepcja i chyba masz rację, jeśli chodzi przynajmniej o tę
najgłębszą organiczną, czy też genetyczną pamięć. Wiersz ciekawie się
rozwija, nie mogę się jednak do końca przekonać do jego końcowej
fazy. Rozumiem koncepcję - dynamizacja obrazów, prowadząca do clou,
ale nie wiem czy te obrazy nie są jednak zbyt oderwane,
żeby działały do końca zgodnie z zamierzeniem...

[em_]

Alku, skoro mówisz, że są zbył oderwane, to może tak jest.
Ja wiem, dlaczego tak, a nie inaczej,
ale co mam powiedzieć..? :-)
dzięki za czytanie

[Hosanna]

staruszkowie przysypiają stopniowo nad porami roku, zakołysani ich monotonią
dobre tylko w przeszłości czyli w pamięci

i ta ziemia co rodzi lekko , choć wie na pewno ze wszystko zgnije

i ten wiatr co zabrała swój liść znów pierwszy
między słowem i słowem w półśnie mija rok
między liściem a liściem wciąż mniej czasu na zadziwienie

przepiękny wiersz

[em_]

Dzięki Hosanno