Akt skruchy

[Alek Osiński]

Forma złożonych przyrzeczeń przybiera często
kobiece kształty - ciepłe zatoczki, ustronia
wśród leniwych trzcin, składają się na ciało,
gęściejsze z każdym akapitem.

Teraz już można wypowiedzieć na głos formułę
stworzenia – to, co się kryje pod słowami,
żeby nadać sens. Cień biodra i ramienia, rzucone
na wodę jak słomiany snopek i światło odjęte

ciemności od ust, wystarczy za całą odpowiedź.

[eka]

Słowo stało się ciałem w akcie skruchy?

światło odjęte

ciemności od ust,

Ta metafora szczególnie piękna.

[biegnąca po fali]

Cudna puenta, Alku

[Marcin Sztelak]

naprawdę doskonała puenta. A i cały wiersz bardzo dobry, zresztą jak zawsze udany liryk w twoim wykonaniu.

Pozdrawiam.

[em_]

Chciałam wybrać jakiś najlepszy fragment, ale nie mogę się zdecydować

[Alek Osiński]

Słowo stało się ciałem w akcie skruchy?

W pewnym sensie można tak powiedzieć.
Każdy "poważny" akt twórczy wymaga ofiary

Dzięki Wam za zajrzenie

[eka]

Ciałem wiersza:)

I jeszcze Marzannę widzę, a więc wiosna, dnia przybywa.
Bardzo obrazowy wiersz.

[Meltemi]

Ładnie poprowadzone strofy, pełne plastycznych obrazów. Wiersz przyciąga, Alku. Pozdrawiam!