ciasno pomiędzy myślami

[Elunia]

Moje sny zamknięte w kwadratach
kłócą się z marzeniami
o miejsce w kącie

a ty nieproszony
każdego dnia przychodzisz niczym błazen
ukłonem powtarzasz zbytecznie
podkreślane puste gesty

witraże bledną powoli jak wspomnienia
to tylko kolorowe szkiełka
na których dzwoni wiatr

dobrze znam to zdobywanie spokoju które męczy
zapamiętane dla uciechy twarzy
zza firanek

[eka]

Kluczowa wydaje mi się owa twarz zza firanek.
Ale trzeci i drugi wers od końca mocno gmatwa drogi interpretacji.
Twarze sąsiadów, kochanki nieproszonego...
Nie wiem.

Brak oddechu, brak perspektyw, no deprecha.

[Elunia]

No, deprecha.
Dzięki za czytanie

[pallas]

Tak ciasno w tym wierszu. Marzenia i sny się kłócą, szukają miejsca. Lecz coś innego zajęło ich miejsce, może to nowa myśl albo koszmar. Pokazuje się powtarza i nudzi odbiorce ta myśl.
Peel stara się znaleźć jakąś inną myśl, która zapełni czas i przestrzeń między nieuniknionym.

[Gloinnen]

witraże bledną powoli jak wspomnienia
to tylko kolorowe szkiełka
na których dzwoni wiatr

Dla mnie najbardziej wymowna i ciekawa ta właśnie zwrotka. Pewna określona rzeczywistość ulega dezintegracji. Złudzenie zostaje unicestwione. Witraże zdawały się być realnym światem, reprezentować postacie, sceny, zdarzenia. Później okazało się, że to tylko szkiełka na wietrze. Życie, które pozornie w nich tętniło, nagle przestało istnieć, umarło, rozpadło się. Totalna deziluzja. Jakby ludzka egzystencja była tylko falsyfikatem, zabawą w rękach nieznanego twórcy, nic nie znaczącą układanką. My też jesteśmy jedynie takimi szkiełkami. Jeśli się dobrze przyjrzeć otaczającemu nas światu - może on zadziwić swoją niestabilnością i nieprawdziwością.

Podobnie chyba jest z ludźmi i relacjami pomiędzy nimi. Patrzymy na coś globalnie, nazywamy, żyjemy w tym przez długie lata (np. w związkach). A później okazuje się, że wszystko można zredukować do prostych, powtarzalnych elementów - może chodzi o pierwotne instynkty, rudymentarne emocje? I nie ma już tego, w co się wierzyło, co wydawało się trwałe, konkretne, niewzruszone i zarazem piękne (witraże zazwyczaj symbolizują piękno i sacrum).

Tak naprawdę witraże to faktycznie tylko szkiełka, poukładane w taki, a nie inny sposób. Zmienia się sposób patrzenia i od razu widzi się coś innego. A wiersz opisuje właśnie takie emocjonalne złudzenie optyczne i mechanizm powrotu do obiektywnych ocen. Pomylić się można odnośnie każdego aspektu codzienności, rzeczywistości, czasu przeszłego lub teraźniejszego. Przenikliwy, chłodny osąd każe dostrzec nagą prawdę szkła i metalu, a nie to, co chciało się widzieć wcześniej - w ich efektownej konfiguracji.

Pozdrawiam,


Glo.

PS. Dobrze Cię czytać po długiej przerwie.

[Elunia]

pallas, Gloinnen - pięknie mnie odkryliście. Przed Wami nie sposób się ukryć.
Dziękuję