złodziej

[Gloinnen]

Wiersz posiada wewnętrzny rytm i wewnętrzne rymowanie. Szeroka fraza i ciągłość tekstu są tylko pozornym oszustwem dla czytelnika, skrywają bowiem bardzo konsekwentnie stosowane dziewięciozgłoskowe sekwencje (z regularną średniówką po 5 sylabie).

I jak dla mnie - jest to bardzo dobry, oddziałujący na emocje utwór.


Glo.

[Hariharahani]

po nocnych zametach na zgode, Arti.

Zaproponowalam ci drobne poprawki, bo jak juz nadmienilam wczesniej - NAPRAWDE WARTO!

Widze, ze udoskonaliles pare drobiazgow. Piatka za tekst i piatka za konstrukcje.
(Ja jestem ze starej generacji, na szostkach sie nie znam )

Przy okazji jedno male sloweczko do Glo - rymy wewnetrzne tez widzialam i nigdy nie przeszkadzalo mi ich uzywanie w wierszach bialych.
Ale lepiej przyswajam

znów się boję .....dobrych monet

niz wersje nocna

[Arti]

Hari, przepraszam za wczoraj, nie wiem czemu zareagowałem tak nie inaczej

dzięki za czytanie


Pozdr.

[Hariharahani]

Nic to,
Jestem matka - i moglabym zabic kazdego kto skrzywdzi MOJE dziecko.
Milych snow

[czochrata]

też mi się bardzo podoba

[anastazja]

Nie wiem jak było, widzę jak jest, nie przeszkadza rym, jesli tekst ma coś do powiedzenia.

Dobre jest dobre

[Gloinnen]

O formie już mówiłam, że podoba mi się, a skoro wiersz uważam za naprawdę dobry, więc jeszcze powrócę do treści. Tym bardziej, że zapis zachęca do poszukiwań, ze względu na możliwość dość dowolnej delimitacji fraz. A więc w zależności od tego, jak połączymy te klocki, uzyskamy trochę inne znaczenia. Można je potem nakładać na siebie, łączyć i otrzymamy bardzo ciekawy, wielowymiarowy przekaz.
To prawdziwe wyzwanie dla interpretatora

smutno mi boże gubię oddech

Wiersz rozpoczyna się nawiązaniem do "Hymnu" Juliusza Słowackiego, mamy tutaj do czynienia z apostrofą do Boga, swoistą modlitwą i czymś, co można określić "krzykiem rozpaczy" (uwaga na patos!), co podkreślają słowa "gubię oddech". Zapowiada to, iż czytelnik będzie świadkiem intymnej rozmowy peela z Bogiem."Gubienie oddechu" może mieć wiele odniesień. Nierzadko takie uczucie towarzyszy ściskającemu za gardło smutkowi. Czasem - wiąże się ono z niepokojem, wręcz strachem. Odnoszę wrażenie, że peel czuje się zamknięty w jakiejś matni, otoczony negatywnymi doznaniami, zarówno ze strony psyche, jak i ciała.

świat nagle zamarł w środku nocy

Bardzo podoba mi się ten obraz "zamierającego świata", zastygającego w bezruchu. W tym miejscu ładnie budujesz napięcie, budzisz ciekawość, co dalej, zatrzymujesz na moment myśl odbiorcy. To znieruchomienie świata mnie kojarzy się ze znalezieniem się na jakimś dnie. Wszystko traci sens. Rzeczywistość staje się wroga, peel traci z nią realny kontakt. Dla niego czas stanął w miejscu, wszystko się zatrzymało - właśnie na tym uczuciu smutku i lęku. Doskonale rozumiem takie stany. Ten obraz może również sugerować oczekiwanie peela na jakąś przemianę, na to, aż coś się wreszcie wydarzy, przełamie impas.

w środku nocy zabierz

Przesuwam się schodek niżej i mamy kolejny, nakładający się na poprzedni, obraz, stanowiący według mnie powrót do modlitwy. Teraz można próbować odgadnąć, na co czeka peel. Prosi Boga o zabranie - zabranie do siebie? O śmierć? W każdym razie to wołanie o jakąś interwencję, o wyrwanie z nieznośnego kręgu cierpienia (desperacja, strach).

zabierz
sprzed oczu po co patrzeć

Bardzo zastanawiający fragment. Uzupełnia w jakimś sensie poprzedni - a ja to interpretuję dla odmiany tak: teraz to Bóg ma coś zabrać sprzed oczu peela: może właśnie ten świat, będący źródłem bólu, martwy świat, który przytłacza i osacza? Podmiot już nie chce nic widzieć, nic odczuwać, pragnie odciąć się od realu. Nie widzi najmniejszego powodu, dlaczego miałby uczestniczyć dalej w spektaklu życia, skoro wywołuje to w nim jedynie frustracje, przynosi rozczarowania?

patrzeć jak zwykle płaczę

Jeżeli poszukamy innej ścieżki (inna delimitacja, )zobaczymy, że peel sam siebie ocenia bardzo surowo: jestem żałosny, płaczę, zawsze tak się kończy, to moja słabość, nie potrafię inaczej. Znów mi się ciśnie na klawiaturę moje ulubione słowo: weltschmerz w najczystszej postaci. I jest w tym także nuta gorzkiej drwiny skrytej w słowach "jak zwykle". Peel wewnętrznie nie godzi się z tym, że pozwala sobie na takie załamanie, próbuje ironizować, pyta się - "po co patrzeć jak zwykle płaczę". Z jednej strony - szamotanie się z samym sobą, z drugiej - wołanie o pomoc - a gdzieś pośrodku - dotkliwa potrzeba ucieczki.

płaczę że nie mogę

Nie mogę już wytrzymać tego wewnętrznego napięcia, ciężaru życia, wszystkiego, co mną tak bardzo wstrząsa. Tak to odbieram.

wybieram
białe pragnę przebić

Kojarzy mi się z narkotykami i chyba to jest wreszcie klucz do wiersza, który pozwoli dojść do rdzenia, a potem z powrotem uogólnić drobiazgowe rozważania.
Przede wszystkim narkotyki mają za zadanie uśmierzenie tego weltschmerzu, uwolnienie od wszelkich negatywnych emocji. Postrzegamy je wiec jako antidotum na rozpacz, poczucie pustki, smutek. Ale może być też znacznie gorzej - to ich brak powoduje stany podobne do depresyjnych. Niewykluczone, a nawet wielce prawdopodobne jest, że opis tego przygniecenia światem i głębokiego spleenu to także opis głodu narkotykowego, który staje się w pewnym momencie nie do zniesienia.

oszukać wartę do twych niebios

Tutaj być może narkotyki okazują się czymś więcej niż tylko anestetykiem. Mogą one otworzyć przed peelem tzw. "sztuczne raje", dać złudzenie bycia w niebie. Tak, jakby podmiot zdawał sobie sprawę, że tylko w ten sposób może osiągnąć obiecywany przecież (po śmierci) błogostan. Poprzez oszustwo, którym jest ponarkotykowy odlot. To jedyna możliwość dla niego.

lecz nawet prześwit
zbyt odległy a niewolnictwo wraca z męką

Interesujący obraz zapętlenia i błędnego koła. Opisujesz odczucie (które skądinąd bardzo dobrze znam, choć zapewne nie w kontekście dragów) bycia uwięzionym w samym sobie. Takie odnoszę wrażenie. Peel jest niewolnikiem własnych stanów psychofizycznych, uczuć, fizjologii (chociażby tego płaczu), swoich uwarunkowań, słabości, nawyków. I nie bardzo widzi możliwość oderwania się od tych obciążeń, skoro "prześwit zbyt odległy".
Mogę też zinterpretować bardziej literalnie: narkotyku nie ma, brama do raju zamknięta, a jednak - głód trwa i dręczy. Niewolnictwo może symbolizować szpony nałogu.

z męką wychodzę z domu

Próba ucieczki. I znów - odczyt bardziej dosłowny - peel wychodzi zaspokoić swoją aktualną potrzebę sięgnięcia po narkotyk. Przełamuje inercję i strach, bo wie, że czeka - zapamiętany przeze mnie z innego wiersza - bardzo kuszący sześcian odlotów.
Ale może to także jest zapowiedź wymknięcia się z ograniczeń narzuconych samemu sobie przez ciało, umysł i emocje? Wychodzę z domu, opuszczam siebie samego, znikam w świecie halucynacji, w takim niebie, na jakie mogę sobie pozwolić.

znów się boję
zapominając dobrych monet

Nie chciałabym trywializować, ale peelowi chyba zabrakło po prostu kasy.
No ale "dobre monety" - to niekoniecznie musi być prawdziwa waluta. Jeżeli całą sytuację liryczną potraktujemy jako metaforę, to uzyskamy całkiem kompletny obraz kondycji człowieka w świecie, człowieka, któremu jest w tym świecie źle, który pragnie się z niego wyrwać. Tęskni za rajem, ale wciąż żyje w strachu, niezdecydowaniu, jest słaby i nie ma siły tego zmienić. Na dodatek nie posiada absolutnie żadnych "monet", którymi mógłby sobie prawo do nieba zaskarbić. Z punktu widzenie religii (w końcu mamy w utworze i Boga, i modlitwę) - to dobre uczynki, wiara... Peel zdaje sobie sprawę z tego, że w żaden sposób nie ma szans na owo niebo. Bóg nie może niczego wziąć za "dobrą monetę". Być może peel był kiedyś dobry, dawno temu, ale zapomniał już, jak to jest... Stąd staje się "nocnym złodziejem", kradnie niebo, szczęście, wyrywa z rąk Boga po ciemku, w ukryciu.

Iluzje, jak i narkotyki - są do kupienia. Albo ukradzenia.

Glo.

[Arti]

Kojarzy mi się z narkotykami i chyba to jest wreszcie klucz do wiersza,

niby jest tylko białe i czarne
dobrze kojarzysz
dzięki

[Marcin Sztelak]

Z reguły nie przepadam za tzw"strumieniówkami" ale w tym wypadku dobrze mi się czyta tak jednym ciągiem.
Pozdrawiam.