manekin

[point of view]

i nadszedł czas
kiedy wszystko można sklecić z pikseli
rozrastamy się w sobie niepotrzebni innym
wiem to od brzęczących
nieme telewizory z sąsiedniej wystawy
wcierają bezsenność w sine oczy

żyję przed wami z rozłożonymi rękoma
w tym świecie mogę z ludźmi
zrobić wszystko w najnowszym garniturze
perfekcyjnie uśmiecham się do ciebie
choć nie wybiegłem z brzucha kobiety
mam to od urodzenia
jestem ustawiony w życiu
tuż nad waszymi głowami
widzę na wskroś niedostrzeganych
wylizanych pożądaniem szyb
nocą sklejony z nimi płakałem nad wami

nikt nie uwierzył
choć patrzycie na mnie
z odpowiednim uwielbieniem
nie widzicie
nikt z was nie posypie mi twarzy
ziemią obiecaną
nie muszę zmartwychwstawać
nim zstąpię na was
by być
waszym szalonym bogiem
błąkającym się po miliardach głów

[eka]

Kim jest manekin?
Wiersz o wartościach, które ponowoczesność zamieniła w nędznego idola. W erzac wyjątkowo sztuczny, martwy.
Dobry wiersz, bo zauważa, że sam manekin ma więcej oleju w głowie nic jego wyznawcy. Uniknąłeś patosu i dydaktyzmu.
Pozdrawiam.