Dziunia

[Alek Osiński]

Będzie już chyba jakieś trzydzieści cztery tysiące lat
jak musimy na siebie patrzeć i obmyślać wciąż na nowo
stworzenie. Kolejne ekipy odnawiają lamperie w więzieniu,
wymieniając przerdzewiałe kraty i kwiaty w wazonach,
a ja próbuję nieugięcie dotrzeć do swojej ukochanej,
zdobyć upragniony pocałunek, łyk słodkiej wody.

Najbardziej lubię chwile, gdy przypadkowo zbliżeni
przez trzęsienie ziemi, możemy spijać sobie z ust,
bo później przez długie lata pozostaje tylko oblizywanie
warg, ucieczki na drugą stronę przeźroczystej błony
w odległe miejsca światła. Staram się jednak wyraźnie
wymawiać jej imię, nawołując - Dunaliella, Dunaliella.

To jednak zbyt okrągłe słowo, obraca się jedynie
w ustach, tworząc kolejne zielone kręgi; odpływy,
przypływy zmysłów. Żyję jednak uparcie i wierzę,
że ona jest jedynym powodem, chociaż możliwe
– tylko dlatego, że zapomniałem jak się umiera.

[alchemik]

Niesamowicie o długoletnim związku.
Dla mnie związek oznacza związanie, a więc pewną niewolę, ale widzę, że i ty używasz metafory więzienia. Jako samotnemu rozwodnikowi od bardzo, bardzo dawna trudno mi jest wyobrazić sobie trzydziestoczteroletnie małżeństwo.
A przecież twój wiersz podsuwa mi takie obrazy. Z pewnością nie są reprezentatywne dla wszystkich związków, ale wydaje mi się, że bardzo powszechne.
Doskonale przedstawiona ambiwalencja podmiotu. Próby podtrzymywania miłości. Korzystanie z przypadków. Zamiana złości w czułość.
Podoba mi się ten baśniowy, romantyczny wydźwięk przy nawoływaniu imienia Dunaliella, ironicznie przeciwstawiony Dziuni z tytułu. A przecież Dziunia może mieć zarówno znaczenie pejoratywne, jak i czułe. Z kolei Dunaliella to zielony jednokomórkowiec.
Jak się umiera?
Myślę, że najczęściej zabijamy się sami. Powoli, z uporem.
Czasami uświadamy to sobie i jednak próbujemy żyć.

Z przyjemnością przeczytałem.


Jerzy

[witka]

Dziunia takie lwowskie miano .
Niecykliczne ruchy płyt tektonicznych.
Jestem pod wrażeniem całości.

[biegnąca po fali]

Z przyjemnością, Alku

[em_]

Fajny tytuł
jak zwykle nie nudziłam się przy czytaniu

[eka]

Dziunia? Okropność. Samczy szowinizm.
----------------------------------------------------------
A co dalej mamy w tym arcyciekawym wierszu?
Research był potrzebny, a i tak nie wiem, czy analiza źródeł do prawidłowej interpretacji doprowadziła.
Taki bioliryzm atakuje w warstwie dosłownej, a metaforycznie to ho, ho...
Ale najpierw to, co do wiersza pasuje w warstwie merytorycznej, nie będę streszczać, zalinkuję:
http://www.24.pl/ten-organizm-ma-34-tys-lat-i-yje/

Prokariot i Dunaliella.
Przetrwał on - nią się posiłkując, klasyczny układ chciałoby się rzec.

No tak, można przez tysiące lat zapomnieć jak się umiera.
Wiersz naprawdę świetnie rozkłada akcenty, prowokuje do poszukiwań i opisuje przetrwanie obojga słonolubnych.
Tylko te trzęsienia ziemi naprawdę potrzebne? ; )

[anastazja]

Dziunia? Okropność. Samczy szowinizm.

dla mnie świetne. Trafione, (myślę) dla niejednego z nas. Tak się czuje jak jest się

trzydzieści cztery tysiące lat
jak musimy na siebie patrzeć i obmyślać wciąż na nowo
stworzenie.

[eka]

No proszę, dla Ann świetne zdrobnienie, a mnie odrzuca.
Pozostając w mniejszości, czytam sobie cichutko Dzuell.

[Alek Osiński]

E tam, Dziunia to słodka dziewczyna;)

Tak Ewo, ta historia zalinkowana przez Ciebie
stanowiła inspirację dla tekstu, no a trzęsienia
ziemi są niestety konieczne.

Jak inaczej uzyskać bliskość?

Dzięki Wam za komentarze

[eka]

E tam, Dziunia to słodka dziewczyna;)

Słodycz w kryształku soli.


Bliskość?
Łagodnie.