***[po co ci Bóg...]

[biegnąca po fali]

po co ci Bóg
z nieba w które nie wierzysz
sypie śnieg
zaciera ślady świąt zamordowanych
wzruszeniem ramion
kończysz dyskusję

między nami cisza
rozpycha tkanki ścian
przez miejscowe przetarcia wchodzą obcy
wypełniają przestrzeń
aż brakuje miejsca na myśl o powrocie

odchodzimy
na palcach bo nic już nie jest nasze
łóżko stół
nawet zaprzyjaźniony gołąb traci przynależność
do widoku za oknem

tylko wiatr na pustej ulicy
szarpie za rękaw

[witka]

wciągnąłem ten wiersz , chyba się przeczytał do końca - jeden z lepszych jak dla mnie

[biegnąca po fali]

A mnie wciąż w nim czegoś brakuje
Pewnie zapychaczy.

Dziękuję, witka.

[witka]

wiesz ja pozbawiam wiersze słów jak kobiety zbędnych szat

[biegnąca po fali]

Trochę za zimno na "rozbieranki"

[witka]

ee tam wspaniały syn mojego kolegi został poczęty na sniegu po zabawie sylwestrowej

[alchemik]

Zastanawiam się, nad przyczyną powstania tego wiersza.
Światopoglądowo bliski mi.
Z drugiej strony, tchnie ogromną samotnością, choć wśród ludzi.
Kwestia porozumienia. Wymiany poglądów, rozmowy bliskiej, która utyka na niezrozumieniu duszy otwartej, tak jak otwarty jest umysł.
A więc, po co ci Bóg? Jedno z wielu pytań otwartego umysłu.

W drugiej zwrotce zrezygnowałbym z powtórzenia po co.
I to nie dlatego, że to powtórzenie, bo jest zasadne dla rozpoczęcia frazy, ale niezbyt zasadne dla zwrotu po co między nami cisza. Myślę, że powinnaś zapytać dlaczego., które w swoim znaczeniu pokrywa się z pytaniem z jakiego powodu, podczas gdy po co oddaje raczej znaczenie na cóż , przyjmując charakter określenia już nie pytającego niepotrzebne, niepotrzebna. Ale to oczywiście zależy od twoich intencji.
Jednako, wiersz jest smutny w poruszanym wyobcowaniu.

Jerzy

[biegnąca po fali]

A może okroić ten wers do samej "ciszy"?
To chyba najlepsza opcja.

...cisza rozpycha tkanki ścian
przez miejscowe przetarcia wchodzą obcy...

O przyczyny nie pytaj.

[witka]

...cisza się rozpycha przez ścianki tkanek
miejscowe przetarcia wchodzą obcy...

[alchemik]

między nami cisza
rozpycha tkanki ścian
przez miejscowe przetarcia
wnikają obcy