Płaszcz

[Mchuszmer]

Płaszcz

Pewnego dnia stwierdziłem, że znów jest mi zimno.
Wypożyczyłem więc płaszcz i wsunąłem się ostrożnie.
Poczułem, jak mrowienie przenika skórę, dociera
do płuc, rozwiera usta, zmusza do zaczerpnięcia
i zwrócenia oddechu.

*

Zadomowiłem się w nim. Dopasowałem kroje,
by nic nie uwierało, szorstkie swetry starły się
o wnętrze. Nosiłem go niczym skórę. Topił śnieg
na barkach, dźwigaliśmy chmury, wiatr
szarpał, a ja kurczowo ściskałem poły.
Niemal zapomniałem o zwrocie, a przecież
zbliżały się ciepłe dni.

Poczułem się jak złodziej albo
zabójca płaszczy. Rzekłem więc zawstydzony:

- Płaszczu, zrobię to tak,
że nic nie zauważysz:
proszę, oto wieszak

- a on stał w lustrze
i nawet nie drgnął.




2014
-------------------------------
Z podziękowaniami dla @eki
za udzieloną kiedyś bardzo dużą pomoc przy wersyfikacji większości utworu, co czyni Ewę współautorką

[witka]

Wierzchnie ( wg mnie spodnie) wdzianko istoty jakby z sąsiedniej asteroidy, obok B-612.
Wiersz się spodobawszy.

[alchemik]

Jak bym mógł zapomnieć ten wiersz z Wrzeszcze.

A' propos tego o czym pisze witka.
Kiedyś, dawno temu czytałem opowiadanie sf w języku rosyjskim, więc chyba ruskie, choć niekoniecznie, bo mieli sporo tłumaczeń z literatury zachodniej. Tytuł - płaszcz. Chodziło o symbiotyczną istotę, która zabłąkala się na Ziemię gdzieś z głębin kosmosu. Spotkała człowieka. Nie pamiętam dobrze tego opowiadania, ale pamiętam nastrój. Był podobny do tego w twoim wierszu. Kosmiczny płaszcz żył w symbiozie z człowiekiem. Dopasowywał się do okazji. Karmił się jego emocjami, snami. W zamian dawał ochronę nie tylko przed zimnem. O ile pamiętam człowiek go zdradził, porzucił z jakiegoś egoistycznego, miałkiego powodu.

Takich wierszy jak ten nie zapomina się

Jerzy Edmund

[eka]

Bez przesady z tym współudziałem z mej strony , ale miło, że pamiętasz.
Wydaje mi się, że był dłuższy i formą oscylował w prozę poetycką.
--------
A masz swój pierwszy tekst na Wrzeszczach publikowany?

[Mchuszmer]

Witko - szczodre skojarzenie z domem Małego Księcia - uwielbiam ;-D. Coś w tym i jest, rozrysowawszy.
Ucieszywszy.

Dzięki, Jerzy, ale się ciąg skojarzeń zrobił, i ile podobieństw. Może warto będzie poszukać (póki co z rosyjskich Płaszczy znam tylko ten Gogola...).

:-) Ewo, jakiej tam przesady, fakty. Jeszcze z zapamiętałków: od Ciebie jest też gwiazdka (guzik?), zastąpiła moje trzy (chyba ją ubezpieczę).
Kurcze, no - do niedawna miałem obie wersje, ale dokument (przez pomyłkę nieskopiowany) został uszkodzony i nie dał się odzyskać, więc zostało mi to, co opublikowane w sieci. Pierwotny płaszcz był przede wszystkim okropnie poszarpany ;-) (mówiąc delikatniej, wersyfikacyjnie niezdecydowany).

[eka]

Aha, pamiętam, że był taki.... monumentalny.
Lubię gwiazdki, ale tu guzik pasuje : )))

[biegnąca po fali]

Dziękuję

[eka]

Dziękuję

Mchuszu, Mchuszu, a ja znowu o czymś nie wiem, kto jeszcze ten płaszcz nosił? ; )

[biegnąca po fali]

Nie ja, niestety. Ale wiersz... przepiękny.
Dziękuję, że mogłam go przeczytać.

[Mchuszmer]

Ja też dziękuję, Ewo (ta nietonąco biegnąca), to miłe, że trafił rozmiarem :-)

Ewo (ta stąpająca po piaskach) - ech :-). Twoja ciekawość świata i ludzi jak zwykle jest imponująca, nawet jak wiąże się z eksperymentami na żywych organizmach. To bądź co bądź przyjemne, że płaszcz, znaczy się, wiersz tak zaintrygował ;-).