Lato na kocu

[Adela]

Mówisz żebym przestała z tym umieraniem,
bo dziecko płacze, kaszka stygnie,
kaszka stygnie, dziecko jest głodne,
a głód to nasz nieprzyjaciel.

Trąbka przeciska się przez ściany,
głośna, nieznośna
nie słyszę siebie,
mówisz – nic w tym dziwnego,
kaszka, dziecko, pielucha.

Cienie moich umarłych,
(do których należysz i ty,
bo przecież też kiedyś nie będziesz)
wyglądają jak pytajniki.
Żadnej odpowiedzi i tak samo jak w dzieciństwie
aby napisać wiersz, muszę schować się w szafie.

Są daty.
Moi umarli lubią odchodzić w lecie,
kiedy leżę na kocu, wystawiając uda do słońca
i myślę, że można być przez chwilę szczęśliwym.

Mówisz – można
i puszczasz trzy kaczki na wodzie.

[eka]

Oj, bardzo prawdziwy, ciekawy wiersz. Sądzę, że podmiot rozmawia z samym sobą. Trudno z maleństwem złapać chwilę samotności, prywatności, Poetce szczególnie.
Ale nie to jest główne dno wiersza, najbardziej frapujący jest wątek funeralny, kontrast: rodzenie - umieranie.
Kontrast, bo zawsze za/obok żywymi są ich umarli i ta świadomość, że nieodwołalnie do nich dobijemy.
Słońce, uda, grób.
Warto umierać pod rozpaloną gwiazdą?

Pointa, hm... po co żyć bez pozwolenia sobie na szczęście?

Memento mori? Tak, ale skąd pewność, że po życiu szczęścia brak?

---------
To sobie z peelką pogadałam.
A wiersz?
Bardzo dobry.

[Adela]

Eko, bardzo dziękuję za komentarz, za dobre słowo. Wiersz trochę zmieniłam:)
Kłaniam się,
A>

[eka]

Wiersz trochę zmieniłam:)

Nie ukrywam, że ta zmiana bardzo mi się podoba - i nie chodzi absolutnie o formę, a treść pointy.
Ściskam.

[Alek Osiński]

Cienie moich umarłych,
(do których należysz i ty,
bo przecież też kiedyś nie będziesz)
wyglądają jak pytajniki.
Żadnej odpowiedzi i tak samo jak w dzieciństwie
aby napisać wiersz, muszę schować się w szafie.

Ta strofa świetna. Jak dla mnie clou wiersza...

Pozdrawiam

[Adela]

Eko, dziękuję - ano, teraz z puentą pozytywniej:)
Alku - cieszę się, że znalazłeś coś dla siebie:)
Kłaniam się,
A.

[EdwardSkwarcan]

Z przyjemnością przeczytałem i uważam, że czas nie był stracony

[Adela]

Dziękuje Edwardzie

[Marcin Sztelak]

Tak mi się przypomniało: życie jest tylko chwilą. Zresztą ulotną jak diabli, ale podobno żeby żyć prawdziwie trzeba wiedzie, że kiedyś nie będziemy.
Bardzo dobry, prawdziwy wiersz.

Pozdrawiam.