polatuchy

[alchemik]

zza zapuszczonych szarych niespranych
pozostałości chwil zasłon smogiem
wpisanych w sploty starej koronki
przędą uroki

w bezzębnych ustach mamląc przepisy
na postny obiad z kaszy jaglanej
w okrasie muchy z pajęczej sieci
rankiem wyrwane

miejskie szeptuchy

moszczą na grzędach w ścianach kamienic
twarze wtopione w okienny portret
chociaż o życiu już zapomniały
na pamięć znają każdy sąsiedzki
dramat lub farsę

w zamierzchłych czasach sprzedane diabłu
zamiast rodziny koci chowaniec pozwala
nieraz na dotyk jakiś i iskrę z grzbietu
na dłoń upadłą

gdy noc zapadnie szlafroków poły rozpięte
w dłoniach jak skrzydła gacków by z parapetów
lotem ślizgowym pod księżycowym odlecieć rauszem
na miejski sabat

kiedy nad ranem umierają tuląc do siebie
szkielety kocie poznać to można
jedynie po tym że kamienicom
ślepną oczy

[witka]

Piękne dla mnie.

[alchemik]

Dzięki, witka, właśnie mi się napisał.

[Alga]

Czarujesz klimatem, obrazami, zapalasz wyobraźnię. Flow chwilami jak brzeg poszarpanej koronki, ale puenta wynagradza.

Ech, że to nie mój wiersz.

Pozdrawiam

[Mchuszmer]

Jerzy, toś mnie zatrzymał tuż przed się zbarłożeniem... Świetny wiersz na rauszu księżycowym.
Starość, samotność, wypełnianie jej, anonimowe puste miejsce po (ale przedtem podarowałeś im chwilę onirycznej magii); różnorakie myśli uruchamia "sprzedane diabłu / zamiast rodziny". Smutne to, ujmujące. Nawet groteskowy odlot szeptuchy-polatuchy. Piękna puenta, zaznacza się.
Delikatne, tak i siak wplecione rymy prowadzą dyskretnie.

A to - z wiadomych względów, jak wiesz :-D

w bezzębnych ustach mamląc przepisy
na postny obiad z kaszy jaglanej
w okrasie muchy z pajęczej sieci
rankiem wyrwane

A poza tym: przyciągnęły mnie polatuchy, albowiem: "polatuchy są super", jak mawia Simon, a są super, bo są fajne, tylko, że bardzo; nie ma nic doskonalszego nad polatuchę, rzekłem (nie wspominałem już o tym?).

[alchemik]

Pamiętam, że wspominałeś coś o polatuchach na Wrzeszcze.
Nie pamiętam co, ale pozostało mi, że są wyjątkowe.

Dzięki

Alga, sorry, powinienem podziękowanie zacząć od Ciebie.

Jerzy Edmund

[witka]

podfruwajka kloszowej sukience prostowała falbanki
jeszcze się trzyma polatucha rąbka firanki

tyle ode mnie dla metafizycznej być może bliźniaczki

[Mchuszmer]

No, bo ja kocham polatuchy.
A w wierszu tym polatuchy goszczą.
I to jest wielka zaleta, bowiem
polatuchy są bardzo fajne.
Lecz na ogół nie docenia się alegorycznego potencjału polatuchy, jej
dualistycznej natury, mistycznego pokrewieństwa między ziemią
a niebem, ptactwem w locie do dalekich krain
a ciężkim losem na wpół kalekiego, uwięzłego w kalesonach ewolucji ssaka,
który z mozołem i nadzieją tylko na chwilę podrywa się do lotu
pomiędzy drzewami, niewzruszonemi jak filary podpierające burzowe chmury.
Jednakże nikt prawie polatuchy wierszem nie uwiecznia.
A to jest przykre
i to jest wielka szkoda.
Bo fajne są,
te polatuchy.

[alchemik]

No, ale jeżeli kalesony są w miarę obszerne,
to rozpostarte między odnóżami,
zamiast więzić,
pozwolą na nabranie wiatru
i przelot
do następnej gałęzi.
Zaś nadzieja ssacza wówczas nie pryska,
a z uduchowionego pyska polatuchy
wyrywają się słowa wierszem -
Bóg nie dał,
to może ewolucja tylko na chwilę
przysiadła
i daj Boże,
tak jak poezja,
jeszcze rozpostrze nam
skrzydła.

[Mchuszmer]

Dobre, heh, "gałęzie" drzewa filogenetycznego :-D. Jak nie ewolucją, to poezją, mości Panowie. W każdym razie, to w tym tragicznym zawieszeniu tkwi piękno polatuchy, bo samo dążenie ma sens, chociaż, na kolejnym etapie też będzie się zmieniać.
Idę pracować na antynobla za badania mające dowieść, że przekazy o magicznych dywanach mają źródło w istnieniu przed wiekami gigantycznych polatuch, wykorzystywanych przez ludzi jako środek transportu.