Nocy...

[alchemik]

Zanim odejdziesz. Zapytam wpierw, po co. Nie, gdzie i dokąd.
Jaki sens szukać niedosięgłej szramy, zaciśniętej punktem
na wieku. Czy tu blizn za mało, żeby po kosmosie obnosić żale?
I z żałobnej czerni obrywać cekiny. Potrzebujesz monet?

Tylko na wymianę. Wiem, serca nie kupię. Ale chociaż
włosy na poduszce mogłabyś rozpostrzeć falą i zmusić
dłoń, aby gładziła, jak grzechy, zanim zgładzą. Wizerunek
został tylko w drzwiach. Aż drgnie. Zaczekam. Choćby do dnia...

[eka]

Pięknie. Pytania i prośba do nocy w urokliwym obrazie.
Jej żale obnoszone po czerni Kosmosu, a później zbliżenie w planie amerykańskim - włosy nocy na poduszce peela, dotyk gładzenia.
Udany, wzruszający liryk, Jerzy.

[Gruszka]

Bardzo się podoba; ciekawie da się rozwarstwiać - noc, czy...?
Jeden szczegół - /gdzie i dokąd/ - tu wybrałabym /dokąd/ w kontekście /odejścia/.
Ale to szczegół.

[alchemik]

Dziękuję, Ewo i Tobie Elu.
W sumie jest i dokąd. A więc również kontekst odchodzenia.

Jerzy

[Marcin Sztelak]

Piękny liryk, noc, odchodzenia, prośba i czekanie, choćby prawieże beznadziejne...

Pozdrawiam.

[Lucile]

Namalowałeś, Jerzy, piękny, choć tragiczny obraz.
Ja go odbieram tak:
Widzę, słyszę i przeczuwam rozmowę ze zmarłą ukochaną.

Jaki sens szukać niedosięgłej szramy, zaciśniętej punktem
na wieku.

czy nie nasuwa się - od razu - skojarzenie z wiekiem trumny?

Potrzebujesz monet?

Czy chodzi o obol dla Charona, czy monety, zwyczajowo kładzione na powiekach zmarłych?
Harmonijną strugą smutku płyną skargi wznoszone do znieczulonego kiru kosmosu. Na próżno.

Czy tu blizn za mało, żeby po kosmosie obnosić żale?
I z żałobnej czerni obrywać cekiny.

Czytam głośno Twój wiersz i, nie wiedzieć czemu, przed oczyma widzę obraz Jacka Malczewskiego „Śmierć Ellenai”(namalowany w roku 1883, podziwiałam go w MN w Sukiennicach) i gdzieś w oddali pobrzmiewa skarga Anhellego po jej śmierci.
Prawdopodobnie ta rozrzucona po poduszce kaskada włosów Ellenai, tak znakomicie namalowana przez Malczewskiego i twój opis pragnienia ujrzenia innej, spływającej fali włosów ukochanej spowodowały takie - przyznam niecodzienne - zderzenie.

Wiem, serca nie kupię. Ale chociaż
włosy na poduszce mogłabyś rozpostrzeć falą

Tak bywa, czasami obrazy, myśli, odczucia chodzą sobie własnymi, nie do końca przez nas kontrolowanymi ścieżkami.
I za to niespodziewane meandrowanie myśli i duchową ucztę dziękuję, Jerzy
Lucia

[alchemik]

No cóż, Lucia, duszo pokrewna, pięknie czytasz wiersze.

Jurek

[elka]

Pięknie Jerzyk. Ponieważ Lucile już wszystko powiedziała, pozostaje mi tylko bić

Pozdrawiam.elka.

[em_]

Jaki sens szukać niedosięgłej szramy, zaciśniętej punktem
na wieku. Czy tu blizn za mało, żeby po kosmosie obnosić żale?
I z żałobnej czerni obrywać cekiny.

— to mi się jakoś najbardziej zapamiętało,
piękne, w moim ulubionym stylu

[Stella]

To jest naprawdę świetny wiersz. Właściwie nic odkrywczego po poprzednich komentarzach wnieść nie można.
Najlepiej czyta mi się bardzo powoli, z pauzami, półgłosem, pozornie lekko monotonnie. Wtedy wydobywa się z tej liryki jeszcze więcej. Porusza czułe struny w sposób mistrzowski.
Niesamowity wiersz.