krawędź tnąca

[alchemik]

zwykle odcinek odsuwający światy
dzielący włos na dwoje skłóconych

obrączką

przecina skrzywiony widnokres
skrwawia słońce na wpół zatopione

[lczerwosz]

prawdziwe
ale formalnie niedopracowane

[alchemik]

Formalnie?
Czy chodzi Tobie o zapis graficzny i różnicę w długości wersów?

No to już się poprawiam.

[Lucile]

dwoje skłóconych

obrączką

otóż to - prawdziwe i zbyt często się zdarzające.

Powiało melancholią - a mnie, Jerzy, zrobiło się smutno.

L

[alchemik]

Ach, przepraszam, moja ulubiona wiedźmo. Łyknij se lubczyka, może poprawisz humor.

[lczerwosz]

Ja uważam, że jest teraz lepiej, jednak jest dogadane.

zwykle odcinek rozdzielający światy
dzielący włos na dwoje skłóconych <-- żadnego pola do myślenia. Usunąłbym to słowo Bo jak podzielone coś co złączone obrączką, to wiadomo aż za dobrze, że była chyba kłótnia. A nie?

obrączką

przecina skrzywiony cierpieniem widnokres <--widnokres skrzywiony czym? Wiadomo, że cierpieniem, potem jeszcze krew sika, ża aż słońce się prawie utopić może. Usunąłbym słowo cierpieniem
skrwawia słońce na wpół zatopione

[alchemik]

Lechu to metafory, a nie dosłowność.
Jak nie napiszę skłóconych to będzie wiersz o golarce.
A cierpienie usuwam. Zbyt pretensjonalne.

Obrączka ma tu znaczenie symboliczne, acz dwubiegunowe, jako coś co łączy i rozdziela vide obręcz horyzontu.

[lczerwosz]

Jeszcze mi przychodzi do głowy brzeszczot, co sprawia, że istotnie, nie tylko o golarce, ale o wycinarce myśleć można, a dalej to już piła tarczowa i łańcuchowa zostaje. Meble na pół.
Ja długo myślałem, co by dać ZAMIAST skłóconych. Bo to oczywistość, czyli kawa na ławę. Skłócenie obrączką jest metaforyczne, jasne. To nawet sprzeczność, antynomia w zasadzie. Ale bywa, że nie w praktyce. Jakiś czasownik być musi, zatem zostawmy sprawę.

[alchemik]

Bardzo technicznie podchodzisz, Leszku do krawędzi tnącej. Każda krawędź płaszczyzny zapoczątkowuje przecinanie innej płaszczyzny, linii, bryły. A chodzi mi tu przede wszystkim o te metafizyczne granice. Jak dwie strony lustra, jawa i sen, dobro i zło.
Twoja piła tarczowa tnąca meble przez pół, to w sumie też metafora. Podział egzystencjalny.

[lczerwosz]

Twoja piła tarczowa tnąca meble przez pół, to w sumie też metafora. Podział egzystencjalny.

No widzisz, jak rozwód - to dokładnie. Trzeba każdą szafę staranne przyłożyć pod kątem prostym, jak piszesz, technicznie podchodzę. Bo tak. Bo potem są dąsy o nierówny podział świata na pół. Niepotrzebne.
Zaraz się ktoś upomni o parytety, dzieci, straty moralne i zachwieje techniczną czystością pięćdziesięciu procent.