Epoka

[Gruszka]

Epoka jak opoka – bez wzruszeń, bez pieśni.
Stanęłam nieco obok sądząc, że usłyszę,
nie co, a coś być może, może i coś jeszcze
bardziej wyrazistego od wiatrowych skamleń.

Epoka jak opoka – w posągowej pozie
stanowczo milczy o tym, co zamyka usta.
Pustka w krtani kamienia; ciżba pytajników
od zarania tych samych i nie od niechcenia.

Epoka się panoszy, daje głos pustyni -
w tej tylko ziarna piachu (też były kamieniem);
nie zobaczysz człowieka, choć przecierasz oczy;
widma, fatamorgany, spocone pragnienia.

W skałę niejeden ciskał wzrokiem, garścią żwiru -
czym miał pod ręką wówczas, gdy nic nie posiadał.
Ze zgrzytem, głuchym stukiem mściła się opoka;
pustynia piaskiem w oczy; pod wiatr szczypał okruch.

Więc posiadł, obwarował, nie uronił krztyny
z Pozłoty, Boga Zamiast, bożka Bezznaczenia.
Jak stał tak stoi granit, wiatr jak szeptał, szepce.
I tylko puste miejsce wydrążył rykoszet.

[em_]

Bez pierwszej strofy — podoba mi się bardzo

[Gorgiasz]

Bardzo ciekawa i inspirująca do przemyśleń treść, do formy miałbym zastrzeżenia, nierytmicznie trochę (choć sylaby się zgadzają - dziwne) i ostatni wers wydaje mi się jakiś wyobcowany, niepasujący do całości. Ale to subiektywne odczucie.

Epoka jak opoka – w posągowej pozie
stanowczo milczy o tym, co zamyka usta.

Tak właśnie jest. Ale chyba zawsze było.

[Gruszka]

nierytmicznie trochę (choć sylaby się zgadzają - dziwne) .

Jestem poza domem - w domu wieczorem rozpiszę tu schemat metrum - sprawdzimy ten rytm

Dzięki za zajrzenie do tekstu

Dodano -- 22 lut 2017, 10:12 --

em_, bardzo dziękuję za Twoją opinię