morze

[Janusz Wolański]

korzenie trzymają skarpę
ściana podziurawiona jak durszlak
echem aplauzu wiosennych piskląt

zatracają ptaki myśli w potomstwie
morze pozostawione w swojej samotni
kontempluje w jodzie i zapachu

wyrywa z gardła okrzyki nieskończoności
rzuca drobnymi kamieniami o fale
piach tworzy nowe posiekane obrzeża

szybują mewy rozdzierając powietrze
rybitwy dryfują w bałwanach z piany
serfują nad powierzchnią polując na śledzie

w oddali kutry zbierają sieci zapełnione
boje nakreślają drogę do sygnalizatorów
latarnia nawołuje maruderów do portu

zasypia morze w twarzy urwiska
odgłosy w przybrzeżnej tawernie
słońce w promieniach ucieka za horyzont

[elka]

Gdy zdałam sobie sprawę, że tu i ówdzie bym coś wyrzuciła, poprawiła, zaczęło do mnie docierać, że skądś znam to pióro...

Nie mylę się, prawda?

[Janusz Wolański]

możliwe że tak ))))):-)

[biegnąca po fali]

O! Kolega kierownik

Bardzo obrazowo, Januszu. Jakbym tam była.

[Janusz Wolański]

milo widzieć kierowniczkę

[4hc]

To jest trudny wiersz, na płaszczyźnie wieloobrazów go czytam,

Dodano -- 02 mar 2017, 16:34 --

Wielki szum obrazów, fale obrazów rozbijajace się o kolejne obrazy. A każdy mały lecz pełny we wręcz groteskowym tańcu, ale na poważnie, we fraku

Dodano -- 02 mar 2017, 17:54 --

Szukanie, bladzenie, napomykanie i walka o dopełnienie, wszystko tak proste i wszystko tak trudne. Czasami ufnie wpadamy w dołki fal nastepną dostając w twarz i ciało pod wodę, lub jak pewien bohater wczesnej ludzkości przytwierdzeni do skały i cyklicznie fale obrazy jak sep.

Dodano -- 02 mar 2017, 18:00 --

Tak widzę początek. Później uspokaja się, układa w spokój mimo że niepokoju, bo wszystkich zwołują do portu. Będzie rachunek z tych co nie wrócą i co nie wrócili, z tych co pozostali reszta. Bardzo podoba mi się ten wiersz. Warto było go obejrzeć,

[Janusz Wolański]

taki jestem raczej eksponuje na wielu płaszczyznach obrazach ,już chyba tak zostanie ,,,dziękuje za wgląd w tekst i opinie kłaniam się nisko

[eka]

korzenie trzymają skarpę
ściana podziurawiona jak durszlak
echem aplauzu wiosennych piskląt
(...)
zasypia morze w twarzy urwiska
odgłosy w przybrzeżnej tawernie
słońce w promieniach ucieka za horyzont

Ładne, nastrojowe w końcówce.
Morze i urwiska, które tworzy, gdy nie śpi.

[Janusz Wolański]

poniekąd jestem wrażliwcem i romantykiem ale to autor ma rozkołysać w emocjach czytelnika i w prowadzić w nastrój )):-) kłaniam się ,dziękuje za wgląd w tekst