Caligo

[Gloinnen]

Drzewa w mrok wyciągają zmarznięte kikuty,
widma toczą po drogach wołanie o pomoc.
Noc się nigdy nie spieszy; nim brzask ją rozkruszy,
będzie długo krążyła nad ziemią skuloną.
Każda rzecz własnym cieniem przybita do świata,
w bezlitosnej niewoli, choć niebyt wciąż wzywa.
Tylko myśl chyłkiem czmycha, by wieczność poznawać,
przez portale otwarte w przestrzeni dla pytań.
Po pamięci się snuje milczący korowód
wypłowiałych sylwetek, wydarzeń i mrzonek.
Każda skrucha daremna, bo nie ma powrotu
do minionej lekkości. Za późno na spowiedź.

Powiadają naiwni, że czas leczy rany,
lecz gdy te zbyt głębokie – i on jest bezradny.


____________________
Glo.